Umrzeć po raz drugi - stać się kimś innym, mieć świadomość swojego istnienia ale także i istnienia swojego drugiego ja - swojej drugiej osobowości. Nie domyślałem się w ogóle, że syn łowcy dzikich zwierząt i zawodowego ich wypychacza, okaże się na obozie (nazwijmy to ,,przetrwania") zupełnie inną postacią. Owszem będzie to powiedzmy sobie ta osoba - ale będzie to inna , która wykradła jej tożsamość, a ,,synalek" taksydermisty leżał już dawno w grobie i jak się to mówi (nikogo nie urażając) - ,, od spodu wącha kwiatki " . Dla mnie zaskoczenie kompletnie, bo zawsze staram się jak najbardziej skupić na tym co podaje nam na tacy Tess Gerritsen - bo nie ukrywam, że należy ona do moich ulubionych autorek kryminałów rodem : połączenie Christie i Dr. House. Od początku tej książki : ,,Umrzeć po raz drugi" śledziłem wszystkimi swoimi zmysłami - przetwarzając znane przysłowie na :,, czytaj uchem a nie brzuchem " losy Millie, jej prawie, że, zadufanego, pysznego i znarcyziałego męża Richarda oraz opiekuna grupy żądnych przygód turystów mieszczuchów - pana samca alfa w oczach Millie Johna Posthumusa. Moim typem co do cichego zabójca nioczymm Ezzio z Assasins Creed był na 1000000 % Posthumus - opiekun grupy oraz na 99,999999 % Richard. Szok, Panika co tam jeszcze - w moim rozumowaniu zamknęły się kleszcze - kompletnie zbiło mnie z czytelniczego tropu i trochę nie miało sensu gdy wyszło na jaw, że prawdziwym zabójcą okazał się pracownik Bostońskiego Zoo - doktor Alan Rhodes, któy znał Eliota syna Taksydermisty Leona Gotta dużo dużo wcześniej, zabił go, a na obozie wcielał się w niego. To właśnie on był tym tytułowym " umrzeć po raz drugi" tym kimś jakby z rozdwojeniem jaźni, jakby osobą ( nie upraszając nikomu) chorą na chorobę dwubiegunową - gdzie nie wiadomo skąd biorą się raz to napady depresji, raz niepohamowanego i nieopisanego uczucia szczęścia. Ważną rolę odegrała tu Millie, która jak się okazało przeżyła jako jedyna. Czy aby na pewno? Bo przecież Elliot tak na prawdę nie zginął - to on czyli Alan Rhodes, owładnięty zwierzęcą manią wielkich kotów i kultem Jaguara i Pantery zabijał po kolei ,, jak leci" wszystkich obozowiczów". Sam prawdziwy Elliot, był przecież prawie , że ekologiem rodem z Greenpace, obrońcą zwierząt , a najbardziej przeciwnikiem takich ludzi jak jego ojciec czyli zdobywców łowców zwierząt, oprawiaczy skór, zatem więc łatwo było zmylić grupę, i stać się zupełnie kimś innym swoim alter ego, tym kimś kto nie będzie wzbudzał żadnych podejrzeń. Wszystko totalnie ułożyło się w diamentową całość gdy fakty pokazały, że mordercą, którego rozpoznała Millie był Dr. Rhodes, a Posthumus rzeczywiści starał się rozwikłać zagadkę zniknięć, członków jego grupy i ochraniać resztę ocalałych. Co do akcji, fabuły, treści tej powieści - to wszystko jak na tacy : jest cacy. Dobrze, że autorka dodała tu motyw naprzemiennego opowiadania nam tej historii w pierwszej i trzeciej osobie - to dało smaczku i pikanterii, a bez tego ta pozycja Gerritsen, myślę - nie byłaby taka ,,jaka miałaby być" !!! Maura Isles - królowa zmarłych i nieokiełznana, ale jednak uważna i roztropna Rizzoli - stanowiły także główne tło tych zdarzeń. Rizzoli pomogła ocalałej zrozumieć, że tak samo jak ona, również i Rizzoli znalazła się sam na sam z psychopatycznym oprawcą. Dużo motywów detektywistycznych i mnóstwo medycznych, takich powiedzmy sobie autopsyjnych rodem z dobrym seriali kryminalnych.

Umrzeć po raz drugi - stać się kimś innym, mieć świadomość swojego istnienia ale także i istnienia swojego drugiego ja - swojej drugiej osobowości. Nie domyślałem się w ogóle, że syn łowcy dzikich zwierząt i zawodowego ich wypychacza, okaże się na obozie (nazwijmy to ,,przetrwania") zupełnie inną postacią. Owszem będzie to powiedzmy sobie ta osoba - ale będzie to inna ,...