„Nie taki diabeł” Marii Krzak, to elektryzująca, komediowa opowieść o kobiecie z twardym charakterem, ale miękkim sercem i wielkim ciałem. Określenie, że jest to powieść piekielna, byłoby trochę nietrafne, bo diabeł tu jest marny i daleko mu do pana piekielnych czeluści, ale dzięki tej przewrotności, staje się prawie bohaterem pozytywnym...

Diabelskie zadanie jest bardzo proste, znaleźć dziesięć dusz, żeby wrócić z tej okropnej Ziemi do ciepłego i miłego domu w piekle. Jednak coś mi mówi, że pisarka, między wierszami, chciała ukryć smutną opowieść o diabelskim pograniczu i niesprawiedliwości piekielnej, z której usuwa się najsłabsze ogniwo, które w tej książce nosi imię Wacek. Niedaleko niego zawsze krąży pewny siebie, a jednocześnie gburowaty i chamski kot Gacek. Więc Wacek i Gacek w jednym stali mieście.

Pisarce doskonale udał się kontrast między dobrodusznym, można by rzec, diabłem a pełną piekielnego oblicza Jagodą Bielską, matką trójki dzieci. I zapewne powieść byłaby cicha i spokojna, gdyby nie zachcianki i ciągłe wybuchy Jagody dominanty.

A wszystko utrzymane w lekkim stylu z zabawnymi tekstami i komicznymi sytuacjami, w tracie których Jagoda Bielińska-Ptyś, niegdyś sportsmenka, a dziś pulchna i zdradzona żona, przemienia się, za sprawą sił piekielnych Wacka, w boginię seksu. Jednego, czego diabeł nie był w stanie zmienić, to charakteru Jagody i dobrze, bo tam, gdzie Wacek nie mógł, to Jagodę posłał.

I tak przechodzimy od jednej intrygi do drugiej, od gadającego kota, do napadu na bank, od programów telewizyjnych, do rodzinnych konfliktów i wspomnień sprzed lat. Pisarka wbudowała w postacie głównych bohaterów sporo ironii i sarkazmu i kazała im sięgnąć chmur, a potem dobić do dna. W powieści, jak na karuzeli, życie w ciągłym tempie
i z obrotami, które znieść mogą tyko Jagoda i Wacek.

Polecam wszystkim zabawną historię kontrastów, miłości i piekielnej magii z kotem w tle. 

Grzegorz Śmiałek