[...]

W recenzji Niebiańskich pastwisk przywołuję powieść Leckie nie tylko ze względu na przynależność gatunkową: porównanie tych dwóch książek jest bowiem całkiem interesujące. Chociażby kwestia settingu – i tu i tu mamy do czynienia z rozległym, kosmicznym imperium, rozciągającym się na wiele systemów, rządzonym twardą ręką władcy cieszącego się poważaniem. Z tą równicą, że gdy u Leckie imperium stało u progu wojny domowej, u Majki owa wojna dogasa: po długiej i wyniszczającej walce ostatni bastion buntowników ma zostać zdobyte, rebelianci zniszczeni, a cesarstwo odbudowane – jeszcze potężniejsze i silniejsze. Jednak finalne zwycięstwo wcale nie oznacza końca wojny, wręcz przeciwne: obydwie strony prowadziły własne gry, stronnictwa konfrontowały się i spiskowały przeciw sobie, aż nawet najwytrwalsi zaczęli gubić się w sieci intryg. Jedno jest pewne: nowy konflikt wisi w powietrzu i nie wiadomo, kto okaże się w niej ważnym graczem: grupka szeregowych żołnierzy? Ambitny arystokrata? Wierny agent służby? Szalony przywódca rebeliantów? Cwany prywatny detektyw? I gdzie u licha przebiega granica między „naszymi” a całą resztą?

Inne podobieństwo Niebiańskich pastwisk do powieści Leckie wiąże się z trudnością ze zwięzłym zarysowaniem fabuły bez zbędnych spoilerów – z tym, że u Majki wynika to nie z oszczędnej narracji, a wręcz przeciwnie: jej rozmachu, nieomalże rozbuchania. O ile jeszcze epilog wydaje się spokojny, o tyle pierwsze rozdziały od razu wrzucają czytelnika w sam środek zawieruchy, podsuwając mu bohaterów, opisy technologii i szczątkowy zarys geopolityczny, doprawiając to jeszcze bitewnym chaosem. Kto walczy, z kim i o co – to pytania, na które odpowiedź przychodzi później. I tylko po to, by jakiś czas później kolejne rozdziały wszystko to podważyły. Majka rozbija narrację na kilka równolegle prowadzonych wątków i choć czytelnik spodziewa się, że wcześniej czy później się ze sobą splotą, czasem trudno się przestawić, gdy akcja z samego środka konfliktu nagle przeskoczy do łapsa prowadzącego sprawę zaginionego brata po drugiej stronie Wspólnych Przestrzeni. Ładnie rozciąga to intrygę, dodając jej rozmachu (przy okazji pokazując, że na wojnie każdy może zarobić swoje) choć jednocześnie sprawia, że w całej tej sieci spisków można się zwyczajnie pogubić – zwłaszcza, że każdy zdaje się tutaj rozgrywać własną grę, kieruje się innymi ideami, a stronnictwa zmieniają się jak w kalejdoskopie.

[...]

Niebiańskie pastwiska to powieść ze wszech miar godna polecenia. Nie jest idealna: czasem przydałoby się zaciągnąć hamulec i nieco zwolnić; niektóre wątki i postaci epizodyczne kończą w – nomen omen – próżni; część bohaterów jest dość schematyczna i nijaka, a trzeci akt wydaje się zbyt skondensowany, zwłaszcza w porównaniu do aktu pierwszego – sam nie obraziłbym się za dodatkowe sto-sto pięćdziesiąt stron. Wciąż pozostaje to jednak wciągająca, brawurowo napisana książka przygodowa, zachwycająca tempem, emocjami i pomysłami. Zdecydowanie warto mieć na półce.

Pełny tekst recenzji znaleźć można tutaj: https://pozagranicawzroku.wordpress.com/2015/11/15/recenzja-niebiansie-pastwiska-czyli-bogowie-naszych-czasow/

[...]

W recenzji Niebiańskich pastwisk przywołuję powieść Leckie nie tylko ze względu na przynależność gatunkową: porównanie tych dwóch książek jest bowiem całkiem interesujące. Chociażby kwestia settingu – i tu i tu mamy do czynienia z rozległym, kosmicznym imperium, rozciągającym się na wiele systemów, rządzonym twardą ręką władcy cieszącego się poważaniem. Z tą równicą,...