Siadałem do lektury z bagażem oczekiwań spowodowanych funkcjonującymi w popkulturze odniesieniami i opiniami o czym Jądro ciemności opowiada. I szczęśliwie nie sprawdziło się. Moim zdaniem opowiada o zupełnie czymś innym. Kurtz, niby wcielenie zła, demon śmierci, jest tak naprawdę postacią przegraną, szarpiącą się z rzeczywistością która go przerasta, jest wrażliwcem z niezgodą, jest nieszczęśnikiem który się zagubił i mrok go dopadł. W naszych czasach byłby pewnie muzykiem rockowym z dużym sukcesem, wiankiem 'przyjaciół' i finalnym członkostwem klubu 27 na koncie. W powieści Conrada, prawdziwa ciemność to cywilizacja, która świeci pozornym światłem hipokryzji. Tak naprawdę nie ma tu żadnej, może poza narratorem, dobrej czy szlachetnej postaci. Świat cywilizowany zapełniają najniższe, najpodlejsze kreatury tworzące społeczeństwo oparte na fałszu i w tym Conrad widzi owo jądro ciemności. W tym kontekście, Kurtz ze swym otwartym działaniem, jest wcieleniem uczciwości. Jądro ciemności to conradowska ocena ludzkości, kondycji moralnej współczesnego mu człowieka. Dziś możemy dopisać sobie codę - dziś świat człowieka nic się nie zmienił, jak dawniej, im wznioślejsze hasła na sztandarach tym większa podłość za nimi się kryjąca. 10/10

ps. Nie wiem o czym mówią ci, którzy narzekają na trudny czy męczący język. Ja czytałem z przyjemnością i bez jakichkolwiek trudności. Conrad ma specyficzny, sugestywny styl. Dzięki temu odbieramy opisywany świat w sposób pełny, daleki od fastrygi czy schematyzmu.

Siadałem do lektury z bagażem oczekiwań spowodowanych funkcjonującymi w popkulturze odniesieniami i opiniami o czym Jądro ciemności opowiada. I szczęśliwie nie sprawdziło się. Moim zdaniem opowiada o zupełnie czymś innym. Kurtz, niby wcielenie zła, demon śmierci, jest tak naprawdę postacią przegraną, szarpiącą się z rzeczywistością która go przerasta, jest wrażliwcem z...