Sięgnęłam po pięrwszą część cyklu "Jabłoniowy sad", bo wypadłam z czytelniczego ciągu, a dla mnie najłatwiej do takowego powrócić poprzez dobrą, ciepłą obyczajówkę. I "Szczęśliwy dom" miał być właśnie taką łatwą, miłą obyczajówką, która skłoni mnie do powrotu na właściwe tory :D Czy spełniła swoją rolę? Tak. Czyta się szybko, akcja jest dość wartka, a w zrozumieniu książki nie ma żadnej trudności. Ale ma też kilka poważnych wad (przynajmniej dla mnie). Po pierwsze: nie wciąga tak, że zapomina się o całym świecie. Nie miałam problmu z oderwaniem się od lektury by zapalić/zrobić sobie kawę/wyjść na spacer z psem. Była miłym przerywniekiem dnia - tylko tyle i aż tyle. Po drugie, i ta uwaga będzie nieobiektywna, z czego zdaję sobie sprawę i przyznaję się do tego, autorka porusza w książce trudny temat bezpłodności. Sama zmagam się z tym problemem, dlatego miejscami czytanie tego było dla mnie po prostu... trudne. Nie raz i nie dwa oczy wypełniły mi się łzami, gdy autorka obdarła tę rozpacz z woalek złudnych nadziei. I nie były to łzy wzruszenia, tylko zwyczajnego, szarego, niprzyjemnego smutku. Czuję się więc w obowiązku ostrzec kobiety, które zmagają się z tym problemem, przed tą książką - może być czymś, co rozdrapie Wasze, prawie już zasklepione, rany. Kolejna wada: przewidywalność. Niestety mało której autorce obyczajówek udaje się tego uniknąć. Pani Krystynie Mirek, niestety, także się nie udało. Zaczynając czytać, miałam nadzieję, że inaczej poprowadzi jedną z głównych bohaterek, że na przekór wszystkiemu ta wykaże się rozsądkiem... No, niestety. Kolejny minus: nadmierne idealizowanie, wręcz "lukrowanie" - rozumiem, że powieśc ma być ciepła, a dom rodzinny ma być w niej bezpieczną przystanią. Ale ludzie! Łyżka dziegciu w tym miodzie uratowałaby to z pewnością! No i ostatni już zarzut: brak szacunku do czytelników. Koniec książki jak końcówka odcinka telenoweli. No wiecie, jak to w serialach, odcinek kończy się w momencie, w którym żona nakrywa męża z kochanką, albo w którym już za chwilę, za chwileczkę, dowie się, czy jest w ciąży... itp. itd. Tak samo tutaj: jakby autorka chciałą mieć pewność, że czytelnik sięgnie po kolejną część. Uważam to za bardzo nieeleganckie. Rozumiem, że seria opowiada spójną historię, ale wolę, jak jej autor zachęcia mnie do kolejnej części treścią pierwszej, a nie takimi tanimi wybiegami.A tu czuję się jak ryba, która wie, że ta przynęta to podpucha, ale jest tak głodna, że ma to w nosie. Nieładnie.
Podsumowując: powieśc jest ciepła, raczej przyjemna, miła i szybko sie czyta (czytałam ją dwa dni, a uwierzcie mi, nie czytałam jej od rana do wieczora). Czy przeczytam kolejne części? Tak. Nie lubię zostawiać niedokńczonych historii, poza tym nie wyobrażam sobie sytuacji, w któej pierwsza część serii stoi na półce, a jej kolejne części tułają się po świecie. A skoro już je kupię, to i przeczytam. Czy do niej wrócę? Nie. Nie porwała mnie, nie wniosła w moje życie nic nowego, a tylko do takich książek wracam (i nie mam tu na mysli tylko klasyków, choć jest ich w tej puli sporo). Czy warto ją przeczytać? Tak. Choćby po to, żeby samemu wyrobić sobie opinię.

Sięgnęłam po pięrwszą część cyklu "Jabłoniowy sad", bo wypadłam z czytelniczego ciągu, a dla mnie najłatwiej do takowego powrócić poprzez dobrą, ciepłą obyczajówkę. I "Szczęśliwy dom" miał być właśnie taką łatwą, miłą obyczajówką, która skłoni mnie do powrotu na właściwe tory :D Czy spełniła swoją rolę? Tak. Czyta się szybko, akcja jest dość wartka, a w zrozumieniu książki...