Ta opinia nie będzie obiektywnym podsumowaniem przeczytanej książki. Przeczytałam ją z nadzieją, że znalazłam wreszcie na wskroś słowiańską fantastykę, z pradawnymi wierzeniami oraz wątkiem romantycznym w tle. Tak się zapowiadała, na to liczyłam mimo wzmianek wydawców, iż jest to raczej gatunek romantyczny.Są to zatem moje osobiste wynurzenia, więc osoby, które są jeszcze przed lekturą, oraz miłośniczki romantycznych historii- nie czytajcie- dziękuję. A tych, którzy mają ochotę-zapraszam dalej.


Przykro mi, ale mogę skupić się tylko na tych nietrafionych i niezbyt pochlebnych stronach dla mnie. Od pierwszych stron po prologu jest to- Zmarnowany potencjał na rewelacyjną fantastykę. Świetny pomysł, choć pełen niekonsekwencji (i tu uczepię się konstrukcji Świata- bo skoro jesteśmy nadal ludźmi czczącymi Bogów Natury- to skąd "wybetonowana Warszawa"? Oraz, skoro państwem nadal rządzą Piastowie- dlaczego stolicą jest ta Warszawa? Po co przenosić było stolicę? Czemu był "betonowy Dworzec Centralny z menelami" skoro byliśmy ekonomiczną potęgą?
W książce jest również takie zdanie "podał jej ramię niczym przedwojenny dżentelmenem"- jaki przedwojenny dżentelmen? Skoro nie przyjęliśmy chrztu i jesteśmy ekonomiczną potęga Europy, to raczej można śmiało wywnioskować, że nie było czegoś takiego jak IIWŚ, bo przecież potężne państwo Piastów nie pozwoliłoby, żeby na jego terytorium działy się takie rzeczy. Oczywiście mogłaby to być inna woja- tylko jeśli nie ma o niej wzmianki w publikacji, czytelnik jest zdany na analogizowanie i przekładanie obecnych danych historycznych do fabuły.
No i ten położony urlopami i dniami wolnymi, wątek samej nauki u Szeptuchy. Szkoda.

Wrażenia dotyczące głównej bohaterki mogę opisać tak: hipochondryczka, która przez pół książki powtarza, że musi znaleźć sobie faceta, a przez drugie pół zastanawia się czy ten facet ją wreszcie przeleci. Przez co nie starczyło miejsca na skończenie historii. Sam wątek z Bogami i tą grą z nimi o życie-potraktowany po macoszemu.

Ale i tak przeczytam kolejny tom, żeby choć zobaczyć, czy moje domysły względem Sowy z Epilogu okazały się słuszne. Z nadzieją na lepsze smaczki o Tamtym Świecie. No i czytywałam gorsze publikacje.

Dla mnie- czytadło na weekend. Czytelnikom jednak życzę satysfakcji- może dostrzeżecie jakieś plusy, które umknęły mnie.

Takom rzekła- amen. Pozdrawiam :)

Ta opinia nie będzie obiektywnym podsumowaniem przeczytanej książki. Przeczytałam ją z nadzieją, że znalazłam wreszcie na wskroś słowiańską fantastykę, z pradawnymi wierzeniami oraz wątkiem romantycznym w tle. Tak się zapowiadała, na to liczyłam mimo wzmianek wydawców, iż jest to raczej gatunek romantyczny.Są to zatem moje osobiste wynurzenia, więc osoby, które są jeszcze...