Fantastyka nie należy do moich ulubionych gatunków, ale Katarzyna Berenika Miszczuk podbiła moje serce serią o diablicy Wiktorii sięgnęłam więc po „Szeptuchę” z premedytacją, spodziewając się miłej, zabawnej lektury, będącej jednak nieco obok moich zainteresowań. Niespodziewanie okazało się, że książka trafiła idealnie w mój czytelniczy gust, awansując natychmiast do rangi ulubionych.

Na początku po prostu świetnie się bawiłam czytając o perypetiach Gosławy Brzóski, lekarki i pragmatycznej hipochondryczki, wplatanej w wydarzenia wzięte żywcem z kart słowiańskiej mitologii. Później sama akcja książki wciągnęła mnie bez reszty, zaczęłam kibicować bohaterce, która wzbudziła moją ogromną sympatię. Wyraziste, świetnie nakreślone postaci to – oprócz humoru, niekiedy purnonsensowego – największy atut tej powieści. Dodatkowym bonusem dla mnie – niespełnionej historyczki - jest wykorzystanie pomysłu alternatywnej historii Polski.

Coraz częściej czytając książki polskich autorów mam poczucie, że to już było… Te same motywy, pomysły, rozwiązania, podobni do siebie bohaterowie… Wreszcie dostałam powieść oryginalną, przezabawną, z wartką akcją i do tego znakomicie napisaną.

Dawno z taką niecierpliwością nie czekałam drugi tom książki. Zdecydowanie polecam.

Fantastyka nie należy do moich ulubionych gatunków, ale Katarzyna Berenika Miszczuk podbiła moje serce serią o diablicy Wiktorii sięgnęłam więc po „Szeptuchę” z premedytacją, spodziewając się miłej, zabawnej lektury, będącej jednak nieco obok moich zainteresowań. Niespodziewanie okazało się, że książka trafiła idealnie w mój czytelniczy gust, awansując natychmiast do rangi...