Mało kto pamięta, że szlachcic z "Żony modnej" ożenił się tylko ze względu na jej forsę, więc zasłużył na wszystko, co go spotkało. Pewnie jeszcze mniej osób przypomina sobie fragment, w którym świeżo upieczona małżonka nabija się z upodobań deserowych głównego bohatera. Kmin kandyzowany, gomułki, tatar w cukrze, okej, dziwne – ale co ta kobieta ma do pierników?

"Tatarskie ziele w cukrze" to książka-cukierek – słodka i malutka, liczy sobie niecałe 90 stron. Jej treść kręci się wokół kariery cukru w Europie, rozumienia deseru po barokowemu i oświeceniowemu, słodyczowych eksperymentów, postrzegania miodu, kawy... Niewiele wiadomo w sumie o tym rozdziale historii kuchennej (i nierzadko autor powtarza te same informacje; mógłby też dać już spokój Wielądce, że literat i chudy), ale to, co Dumanowski wygrzebał z książek kucharskich zaspakaja apetyt. Na koniec zaserwowane zostaje siedem przepisów Macieja Nowickiego zainspirowanych smakami przeszłości.

Jestem wielkim fanem e-booków, ale cieszę się, że tę pozycję mam w wersji papierowej. Dobra, ta okłada ze słabo widocznym tytułem to może nieszczególnie, ale wnętrze cieszy przyjemnym, miodowym kolorem i prostymi ilustracjami (pszczółki!) Wojciecha Staniewskiego.

Jestem po przeczytaniu "Kapłonów i szczeżuji", których Dumanowski jest współautorem, a jego "Tatarskie ziele w cukrze" zostało przeze mnie domówione na deser. I w roli takiej przekąski ta książeczka doskonale się sprawdza .

Mało kto pamięta, że szlachcic z "Żony modnej" ożenił się tylko ze względu na jej forsę, więc zasłużył na wszystko, co go spotkało. Pewnie jeszcze mniej osób przypomina sobie fragment, w którym świeżo upieczona małżonka nabija się z upodobań deserowych głównego bohatera. Kmin kandyzowany, gomułki, tatar w cukrze, okej, dziwne – ale co ta kobieta ma do pierników?

"Tatarskie...