Ten pozorny Bildungsroman to w istocie niepoprawna bajka, i to napisana tak dobrze, iż nie sposób się nią nie zachwycać. Z rzeczywistością ma może niewiele wspólnego, mimo że próbuje skonfrontować dwie przeciwne postawy światopoglądowe i podobno zawiera liczne elementy autobiograficzne. Prędko jednak tonie w barwnych szczegółach i bardzo subtelnym dowcipie, a przede wszystkim w zmierzającej do jedynego możliwego końca historii miłosnej. Z dzisiejszej perspektywy, idylliczność tej powiastki podkreśla dodatkowo umieszczenie jej akcji w szczęśliwym, wyidealizowanym świecie, który – co Mann mógł jedynie przeczuwać – miał bardzo rychło bezpowrotnie zniknąć wraz z nastąpieniem masowego wyrzynania się na niespotykaną dotąd, wspartą technologią skalę.
Niemiecki noblista dysponuje niezwykłym wyczuciem języka, nadając mu wyjątkową muzykalność, co czyni proces lektury źródłem nieskrępowanej przyjemności. I tylko, jak na baśń przystało, trochę to wszystko za czytelne. Co jednak właściwie, wobec obecnej mody w literaturze, ponownie przybiera postać zalety.

Ten pozorny Bildungsroman to w istocie niepoprawna bajka, i to napisana tak dobrze, iż nie sposób się nią nie zachwycać. Z rzeczywistością ma może niewiele wspólnego, mimo że próbuje skonfrontować dwie przeciwne postawy światopoglądowe i podobno zawiera liczne elementy autobiograficzne. Prędko jednak tonie w barwnych szczegółach i bardzo subtelnym dowcipie, a przede...