Historie opisane przez Jona Ronsona byłyby przezabawne, gdyby nie były prawdziwe. Jak łatwo stać po jednej stronie, krytykować, poniżać, wyśmiewać - świadomie lub podświadomie podbijając sobie samoocenę i wmawiając sobie, że jest się lepszym.
Nie mogę przestać myśleć o Justine, która przez swój głupi, nieprzemyślany dowcip straciła pracę, reputację, anonimowość jeszcze zanim zdążyła wylądować. Kilkanaście godzin lotu, poza siecią, Internetem, twitterem itp., a w międzyczasie ludzie których nie znała i nigdy nie poznała pastwili się nad jej osobą.
Przerażające co Internet robi z ludźmi. A może ludzie zawsze tacy byli, zmieniły się jedynie środki, tak aby kogoś zawstydzić, poniżyć szybciej, sprawniej, ku uciesze tłumu?

Podoba mi się dociekliwość autora i ciekawość z jaką badał zjawisko zawstydzania. Próbował podejść do problemu z różnych stron, rozmawiając z wieloma osobami, ekspertami, z otwartym umysłem na każdą ewentualność włącznie z tą, że on sam może się mylić i on sam nie jest bez winy. Nikt nie jest nieomylny, nikt nie jest niewinny.

To książka, którą przeczytam ponownie za jakiś czas, z nadzieją że na pewne rzeczy spojrzę inaczej. Wrażenia po pierwszej lekturze muszą mi się ułożyć w głowie, inaczej będę teraz patrzyła na aktywność w Internecie własną i innych.

Historie opisane przez Jona Ronsona byłyby przezabawne, gdyby nie były prawdziwe. Jak łatwo stać po jednej stronie, krytykować, poniżać, wyśmiewać - świadomie lub podświadomie podbijając sobie samoocenę i wmawiając sobie, że jest się lepszym.
Nie mogę przestać myśleć o Justine, która przez swój głupi, nieprzemyślany dowcip straciła pracę, reputację, anonimowość jeszcze...