Przeczytałam z uśmiechem na twarzy. To wprawdzie nie komedia, ale nie mogłam przejść obojętnie wobec ogromnej dawki ironii, tak umiejętnie wplecionej w fabułę.
Akcji tu jak na lekarstwo, niewiele się dzieje, ale za to postacie chyba powstały tylko po to, by autor (tożsamy z narratorem) mógł do woli natrząsać się z przywar rosyjskiego społeczeństwa. I dostaje się każdemu, nie wyłączając nawet służby. Dialogi są po prostu genialne w swojej prostocie, zwłaszcza że towarzyszy im drugie, prześmiewcze dno. Dzięki szczegółowym opisom miejsc, ludzi i przedmiotów łatwiej poczuć klimat tamtych czasów, choć według dzisiejszych kanonów, pewnie te akapity dla niektórych czytelników byłyby zbyt nużące. Ja narzekać nie zamierzam.

Najbardziej intrygującą postacią jest oczywiście główny bohater Czyczykow (pisownia nazwiska w wydaniu z 1949 roku), bo dopiero na końcu powieści dowiadujemy się, kto zacz. W dzisiejszej terminologii mógłby uchodzić za specjalistę od marketingu, zważywszy na to jak umiejętnie podchodzi potencjalnych sprzedawców, by transakcja kupna-sprzedaży doszła do skutku: groźba, prośba, obietnica, każdy chwyt jest dozwolony. Do ostatnich stron nie wiadomo jednak, czym kieruje się Czyczykow i na co mu do licha potrzebne są te martwe dusze?! Skupuje je w dobrej wierze? A może ma jakiś niecny plan w zanadrzu? Na pewno za kilka lat wrócę do tej książki, bo chcę się przekonać, jak ją odbiorę, gdy moje myśli nie będą się już koncentrować wokół pytania, czy główny bohater to łotr czy filantrop.

Przeczytałam z uśmiechem na twarzy. To wprawdzie nie komedia, ale nie mogłam przejść obojętnie wobec ogromnej dawki ironii, tak umiejętnie wplecionej w fabułę.
Akcji tu jak na lekarstwo, niewiele się dzieje, ale za to postacie chyba powstały tylko po to, by autor (tożsamy z narratorem) mógł do woli natrząsać się z przywar rosyjskiego społeczeństwa. I dostaje się każdemu,...