Ech, Pynchon, oszuście. Nabrałeś mnie. Czytałem niespiesznie pierwsze rozdziały, myślę sobie - Bukowski. Czytam dalej, myślę sobie - Bukowski i Chandler. Po czym raz jeden zrobiłem rzecz niezdrową, ale tematycznie blisko z książką związaną, i otworzyła mi się nowa tej książki perspektywa. To nie jest książka lekka. To nie jest kalendarium miłośnika trawy, z romansem i zbrodnią. Przywołałem swoje doświadczenia z Tęczą Grawitacji, które zdążyłem wyprzeć z pamięci (nadal czasami zwijam się w kłębek i płaczę, kiedy przypominam sobie tamtą lekturę). To jest podobne. Fabuła gubi nas w trzecim rozdziale, kolejne postacie pojawiają się i znikają, w sennych sceneriach, w narkotycznych wizjach, a to wszystko dym i lustra. Ta proza jest niezwykle konkretna, niezwykle precyzyjna, wszystko ma swoje miejsce, sama konstrukcja jest zmyłką. Myślę do teraz ile mi umknęło, tak jak w tęczy. A do tego - absolutnie zachwycający nastrój nostalgii, kaliforni przemijającej, spalonych słońcem surferów, magicznej krainy ukrytej pod oceanem. Wspaniały fragment o Doc-u i Shas-cie i tabliczce Ouyia. Przeczytałem ostatni akapit (fe-no-me-nal-ny) i pomyślałem - już? Nie chcę już.

P.S.Film też świetny.

Ech, Pynchon, oszuście. Nabrałeś mnie. Czytałem niespiesznie pierwsze rozdziały, myślę sobie - Bukowski. Czytam dalej, myślę sobie - Bukowski i Chandler. Po czym raz jeden zrobiłem rzecz niezdrową, ale tematycznie blisko z książką związaną, i otworzyła mi się nowa tej książki perspektywa. To nie jest książka lekka. To nie jest kalendarium miłośnika trawy, z romansem i...