Przed sięgnięciem po drugi tom jakiejkolwiek serii zawsze boję się tego, co w nim znajdę. Klątwa dotycząca tej części dopadła już nie jeden cykl, bardzo często nie dorównuje on pierwszemu. Pewnie dlatego z sięgnięciem po Szklany Miecz zwlekałam aż rok. Czy moje obawy były słuszne?

Na to pytanie nie potrafię odpowiedzieć jednoznacznie. Przez ten rok dojrzałam ja, bohaterowie i styl pisania Victorii. Drugi tom prawie całkowicie różni się od jej debiutu. No właśnie, prawie. Choć Czerwona Królowa skończyła się w takim momencie, że człowiek najchętniej by rzucił wszystko i czytał dalej, to na rozwinięcie fabuły w Szklanym Mieczu trzeba przeczekać pół książki. Niby od początku coś się dzieje, ale są to tylko zbędne zwroty akcji, po których moją jedyną reakcją było “serio, znowu?”. Gdyby tak pozbyć się 200 stron z tej powieści, to nie umknęłoby nam nic ważnego, a ile czasu byśmy zaoszczędzili!

Pamiętacie jak Czerwoną Królową porównywałam do różnych młodzieżówek? Ta część przypomina mi Przed świtem. W pewnym momencie podczas czytania, w myślach widziałam scenę z ekranizacji. Ale gdy już przebrniemy przez lanie wody i remake wydarzeń stworzonych przez Meyer, to mamy świetną książkę. To tak, jakby kodem zwiększyć simowi umiejętności pisarskie. Nagle wszystko jest na swoim miejscu, nie ma zapychaczy, a wybory bohaterów stają się logicznie uzasadnione.

Głównym motywem tej powieści jest stwierdzenie “nie ufaj nikomu”. Mare i jej znajomi mają już za sobą całkiem spory bagaż doświadczeń, a to hasło wydaje się jedyną pewną rzeczą. Na tym etapie każdy może okazać się zdrajcą, a stawka w grze jest wysoka. Jeden fałszywy ruch i tysiące osób może zostać pozbawionych życia. Z świadomością tej sytuacji ciężko jest zaufać nawet samemu sobie.

Mare bardzo się zmieniła przez wydarzenia z poprzedniej części, ale niestety nadal denerwuje swoim zachowaniem. Jednak tym razem nie jest to spowodowane słabą kreacją bohaterki ale tym, jakie podejmuje decyzje. Gdybym miała takie moce jak Amy ze Strażniczki książek, to weszłabym do tej powieści i udusiła Czerwoną. Zepsułabym fabułę, ale może dzięki temu narrację przejęłaby postać, która ma bardziej poukładane w głowie i dostrzega to, co się dzieje wokół niej. To niesamowite, że tylu mężczyzn jest nią zauroczonych. Na szczęście jedyną formą miłości, z jaką mamy tu styczność, jest miłość do rodziny.

Jako że Mare przebywa z rebeliantami, to nie mamy wglądu do sytuacji w zamku. Jedyne wiadomości jakie o niej dostajemy, to informacje z gazet wykradanych podczas wypadów buntowników. Za to mamy całkiem niezły wgląd na poznanie machiny przeciwników króla “od kuchni”. Myślę, że zostaniecie zaskoczeni zasięgiem i wpływami tych ludzi. To, czego dowiedzieliśmy się o nich w pierwszym tomie jest tylko kroplą w morzu. Nawet teraz mam wrażenie, że nie wiem o nich wszystkiego.

Szklany Miecz zadziałał na moje emocje jeszcze bardziej niż jego poprzedniczka. Do irytacji, radości, smutku i jeszcze większej irytacji doszło też wzruszenie. Jak tak dalej pójdzie, to czwarty tom będę musiała czytać zamknięta w swoim pokoju, by przypadkiem nie zostać posądzoną o bycie chorą psychicznie. Pod względem emocjonalnym tom ten zdecydowanie przewyższył Czerwoną Królową, ale całą resztą ledwo pokonał. Może nie brzmi to zachęcająco, ale Szklany Miecz dorównał pierwszej części i jeśli Wam się ona spodobała, to nie pożałujecie sięgnięcia po kontynuację.

Przed sięgnięciem po drugi tom jakiejkolwiek serii zawsze boję się tego, co w nim znajdę. Klątwa dotycząca tej części dopadła już nie jeden cykl, bardzo często nie dorównuje on pierwszemu. Pewnie dlatego z sięgnięciem po Szklany Miecz zwlekałam aż rok. Czy moje obawy były słuszne?

Na to pytanie nie potrafię odpowiedzieć jednoznacznie. Przez ten rok dojrzałam ja,...