W dużym skrócie - Mare razem z niewielką grupą pomocników przemieszcza się po Norcie, aby przed Mavenem odnaleźć resztę Czerwonych o Srebrnych zdolnościach, którzy są jedyną nadzieją na pokonanie nowego króla i przywrócenie porządku w państwie.

Byłam zadowolona i miło zachęcona poprzednią częścią. Mare zapowiadała się na fajną bohaterkę z werwą, ale dającą się lubić, a cala fabuła była różnorodna i wciągająca. Sięgnęłam po "Szklany miecz" dopiero gdy cały szum przycichł, bo jakoś nie lubię czytać od razu po premierze. Co z tego wynikło?

Zdecydowanie mniej się dzieje. Niby są pościgi, akcja, wybuchy, ale jakoś tak o wiele mniej tych wydarzeń niż w pierwszej części. Wciągnęłam się szybko w treść książki, zbieranie nowych przez Mare i jej ekipę okazało się być zaskakująco ciekawe. Krótko i chaotycznie kończąc - nie mam żadnych zastrzeżeń, co do fabuły, akcji, rozwiązań. To akurat mi się podobało i naprawdę doceniam starania i wyobraźnię autorki.

Ale bohaterowie... Serce mnie boli jak o nich myślę. Shade, brat Mare, jest ciągle w jej cieniu, a szkoda, bo to chyba najlepsza postać. Cal i Kilorn są nijacy i mdli. Farley... Nie wiem, co o niej myśleć. Niby twarda, a jednak miękka. Maven, siedemnastoletni dzieciak uśmiechający się złowieszczo i ślący liściki Mare, poprawiał opadającą na oczy za dużą koronę, co było trochę żałosne.

Jedyna osoba, która wzbudziła we mnie emocje, była Mare. NIE ZNOSZĘ TEJ DZIEWUCHY. Nie da się jej inaczej nazwać, wszystkie jej wady dostrzegalne w "Czerwonej królowej" wyszły na wierzch. Jest tragiczna. Złośliwa, gburowata, chamska, irytująca, złośliwa, kłamliwa, arogancka, nieczuła. Olewa rodzinę, brata, Kilorna i szlocha za dobrym Mavenem. Och, niedobry Maven, jak mogłeś ją oszukać? Jak mogłeś tak zawieść tej biedaczce zaufanie? Ale co tam, że zdrajca i morderca, płaczmy, za osobą, którą udawał. Boże, nienawidzę Mare. Czytanie jej przemyśleń to koszmar. Jej rozmowy z Kilornem, gburowatość, fochy, przeświadczenie o swojej wyjątkowości i głupota dobijają tą książkę. Nie wiem, czy to celowy zabieg autorki. Jeśli tak - w trzeciej części żądam uśmiercenia Mare za jej prostactwo albo zupełnej zmiany. Jeśli nie - bardzo się pogniewam, pani Aveyard.

O i ostatnia rzecz, która mnie mierzwiła. Pamiętacie ciągle powtarzanie w pierwszej części słów "czerwony niczym świt"? Tu jest gorzej. Autorka tym razem powtarza nam ciągle że "nikomu nie można ufać". Wstawia to wszędzie, przy każdej okazji, wciska to w usta Mare. Strasznie mnie to irytowało.

Podsumowując - bardzo dobrze mi się ją czytało i jest to udana kontynuacja. Bohaterka z gatunku tych, przez które cholerycy rzucają książką o ścianę (tak, zdarzyło mi się, gdy zaczęła powtarzać "oszukał mnie", "nikomu nie można ufać" albo "och, Maven, jak mogłeś, chlip"). Sięgnę po kolejną część, mimo wielkiego minusu, jakim są bohaterowie.

[withcoffeeandbooks.blogspot.com]

W dużym skrócie - Mare razem z niewielką grupą pomocników przemieszcza się po Norcie, aby przed Mavenem odnaleźć resztę Czerwonych o Srebrnych zdolnościach, którzy są jedyną nadzieją na pokonanie nowego króla i przywrócenie porządku w państwie.

Byłam zadowolona i miło zachęcona poprzednią częścią. Mare zapowiadała się na fajną bohaterkę z werwą, ale dającą się lubić, a...