To moja pierwsz książka podróżnicza i całe szczęście, że już trochę książek z innych dziedzin za mną bo wiem, że "jedna jaskółka wiosny nie czyni". Do rzeczy. Plusem ogromnym tej książki są zdjęcia. Książka podróżnicza bez zdjęć to dla mnie jak święta bez mandarynek. Bez sensu. I na tym plusy się chyba kończą... Niby fajnie opisane Chiny ale poza "sereotypową" wiedzą o tym państwie i jego mieszkańcach nie dowiedziałam się niczego więcej. Dodatkowo na sam koniec autorka dała taki "popis", że chyba gdyby nie te ostatnie strony to moja ocena byłaby dużo wyższa. Mianowicie osoba, która jak sama napisała określa Chiny jako swój drugi dom na sam koniec wymienia dlaczego Chiny nie są dla nas, ludzi z pewnymi standardami i dlaczego nam byłoby tam źle. Jasne, rozumiem ironię - "brzydzisz się karaluchów-nie jedź do Chin", "przeszkadzają Ci sikające dzieci na uliny-CHiny nie są dla CIebie" ale litości... Gdy opowiadam o swoim domu, o miejscu, w któym czuję się dobrze to zachęcam jak mogę (Sikające dzieci? Karaluchy? Pal je licho! Te zabytki, ta kultura, te widoki, ci ludzie są cenniejsi niż jakieś tam małe "wady"). Książka ani mnie nie zachęciła do Chin ani mnie do nich nie zniechęciła... myślę, że gdyby nie ta wyliczanka dlaczego Chiny w teorii autorki nie są dla mnie to ocena byłaby o co najmniej dwie gwiazdki większa.

To moja pierwsz książka podróżnicza i całe szczęście, że już trochę książek z innych dziedzin za mną bo wiem, że "jedna jaskółka wiosny nie czyni". Do rzeczy. Plusem ogromnym tej książki są zdjęcia. Książka podróżnicza bez zdjęć to dla mnie jak święta bez mandarynek. Bez sensu. I na tym plusy się chyba kończą... Niby fajnie opisane Chiny ale poza "sereotypową"...