To wariacja na temat miłości, którą zyskać można tracąc wszystko inne, ale tylko na chwilę, bo dla głównej bohaterki Cristiny, wszystko jest ulotne. Ulotna jest praca, ulotne jest mieszkanie, ulotny jest chłopak i tylko kot nie jest ulotny, bo waży za dużo i nazywa się Krokiet.

Takim właśnie wielkim i głuchym plaśnięciem podłogę, rozpoczyna się miłosna powiastka rodem z arlekinów, bollywoodzkich zaśpiewów i brazylijskich telenowel, jednak wszystko to nie do końca... bo chociaż autorka Federica Bosco zdaje się korzystać ze wszelkich miłosnych gatunków, to jednak zgrabnie to potrafi wymieszać i podać wspaniałą, dorodną i pulchną ropuchę, która czeka na pocałunek, coby zmienić się w pięknego księcia.

Cristina się mota i miota, trochę jej w życiu nie wychodzi, trochę ją życiowo potargało, ale nie poddaje się i chociaż z płaczem, to jednak idzie do przodu. Bosco rzuca bohaterkę w wir niejasności, podkłada jej nogę i rzuca kłody, patrzy jak się wywraca i jak idzie dalej. Pisarka eksperymentuje ze swoją bohaterką, wywraca jej życie do góry nogami i patrzy co będzie dalej. Bosco nie pozwala się nudzić czytelnikowi, któremu czasami Cistiny jest po prostu szkoda...

Cristina pozbawiona dachu nad głową trafia pod dach rodziców i brata bliźniaka, dawno jej tu nie było i nadal ma ochotę, aby tak pozostało, bo rodzice to obecnie Kluseczka i Pysiu, a brat to ekscentryczny bywalec własnego pokoju i jakoś nie może się z nimi wszystkimi porozumieć.

Jednak to są dopiero urocze początki, Cristinę czekają nowe wyzwania, konfrontacja z rodziną, ze starą szefową i chłopakami. Będzie sporo śmiechu, nieprzewidzianych sytuacji i miłosnych wyznań.

Ekscentryczna rodzina, dziwaczna szefowa, nowa-stara praca i on! ten jeden jedyny, ale zajęty. Polecam te powieść zwłaszcza paniom, jest miła, zabawna, nieskomplikowana i pełna radości.