Trochę to powieść o dojrzewaniu, trochę inicjacyjna, trochę o rodzinie, trochę dla młodzieży, trochę romans, są fragmenty filozoficzne czy wręcz publicystyczne, trochę to jest też parodia ugrzecznionego świata z twórczości Musierowicz. Wychodzi dość eklektycznie. Podobają mi się też postmodernistyczne gry z czytalnikiem, narrator wychylający się z narracji, alternatywne zakonczenia epizodów. Z drugiej strony wiele filozoficznych rozmów ojca głownej bohaterki z córką wypada koturnowo, wątki się rwą (np. wątek grzybów halucynogennych - efekciarski zamiast efektowny, nic z niego w sumie nie wynika),a niektóre postaci nie przekonują w swoich zachowaniach i motywacjach. To powieść o dwóch modelach wychowania, a może nawet wielu modelach, jeśli wziąć pod uwagę poboczne wątki. Zawiera dużo trafnych uwag o rodzicach, dzieciach, nastolatkach zwłaszcza, nie daje jednak gotowych odpowiedzi, a porusza tematy często trudne (tożsamość, wolność i jej granice, toksyczne relacje, rodzina i jej wpływy, stereotypy kulturowe, hipokryzja czy nawet... kazirodztwo). Lekko się czyta, co jednak nie banalizuje treści. Mimo wszelkich usterek, ciężaru niektórych tematów i natłoku żywiołu publicystycznego w wielu fragmentach, warta uwagi i zaskakująco przyjemna powieść.

Trochę to powieść o dojrzewaniu, trochę inicjacyjna, trochę o rodzinie, trochę dla młodzieży, trochę romans, są fragmenty filozoficzne czy wręcz publicystyczne, trochę to jest też parodia ugrzecznionego świata z twórczości Musierowicz. Wychodzi dość eklektycznie. Podobają mi się też postmodernistyczne gry z czytalnikiem, narrator wychylający się z narracji, alternatywne...

Mam bardzo mieszane uczucia, a miałam jeszcze bardziej przez pierwszą połowę książki. Nawet biorąc pod uwagę fakt, że jest to książka dedykowana dla młodzieży, uważam, że pierwsza połowa jest napisana fatalnie. W ogóle nie jest interesująca, zdania są krótkie i proste, fabuła jest opisywana bardzo ogólnie, tak, że nie wiadomo, na co zwrócić uwagę. Uważam, że jest to ogromna strata potencjału. Autorka wybrała świetną tematykę - społeczeństwo i rodziny polskie na przełomie XX i XXI wieku, poruszyła wiele kontrowersyjnych tematów, można było zrobić z tego naprawdę ciekawą powieść. Bardzo ubolewam nad tą formą, bo była ona znośna jedynie w drugiej części, kiedy akcja zaczęła szybko mknąć do przodu i faktycznie wciągać. Jako dorosła czytelniczka, mnóstwo rzeczy mi brakuje, natomiast jako młodsza nastolatka chyba nawet nie zdążyłabym dotrzeć do drugiej połowy, bo już bym się zanudziła:( nie żałuję przeczytania i prawdopodobnie przeczytam tez cześć drugą, ale nadal czuję pewnego rodzaju żal :/

Mam bardzo mieszane uczucia, a miałam jeszcze bardziej przez pierwszą połowę książki. Nawet biorąc pod uwagę fakt, że jest to książka dedykowana dla młodzieży, uważam, że pierwsza połowa jest napisana fatalnie. W ogóle nie jest interesująca, zdania są krótkie i proste, fabuła jest opisywana bardzo ogólnie, tak, że nie wiadomo, na co zwrócić uwagę. Uważam, że jest to ogromna...

Nudy i słaby język.

Nudy i słaby język.

Dobra i ważna książka, warta polecenia młodym, szukającym własnej drogi... światopoglądowej, etycznej. Niektóre wywody Jacka mogą być nieco nużące dla nastoletniego czytelnika przyzwyczajonego do szybkiej akcji, ale są naprawdę niezbędne.
Pięknie opisany "pierwszy raz" nastolatków.
Już zaczęłam "Obciach" i uśmiałam się z "prawdziwego zakończenia Tabu" :)

Niezrozumiała dla mnie i chyba niewyjaśniona w książce jest sytuacja - dlaczego Marta poznała Marka (brata ciotecznego!) tak późno. Rodziny (dwie siostry) mieszkają od siebie niedaleko (Warszawa - Łodź) i cioteczne rodzeństwo poznaje się dopiero w wieku kilkunastu lat? Rodzina Marty dotąd nie odwiedzała babci mieszkającej w Łodzi?

Dobra i ważna książka, warta polecenia młodym, szukającym własnej drogi... światopoglądowej, etycznej. Niektóre wywody Jacka mogą być nieco nużące dla nastoletniego czytelnika przyzwyczajonego do szybkiej akcji, ale są naprawdę niezbędne.
Pięknie opisany "pierwszy raz" nastolatków.
Już zaczęłam "Obciach" i uśmiałam się z "prawdziwego zakończenia Tabu" :)

Niezrozumiała dla...

W "Tabu" liberalizm miesza się z konserwatyzmem, powstaje mieszanka wybuchowa krytycznego myślenia i hipokryzji. Poza głównym wątkiem zakazanej relacji uczuciowej pojawiają się problemy aktualne do dziś w polskim społeczeństwie:
ateizm ustępujący pod presją otoczenia, nieuświadomiony szowinizm, nieśmiały feminizm, okazyjny wegetarianizm, katolicka wybiórcza moralność.
Cechy postaci odnajdziemy w ludziach z naszej własnej codzienności. Czytelnik bez problemu zanurza się w wykreowanej przez autorkę rzeczywistości, przez co książkę pochłania się bardzo szybko.

W "Tabu" liberalizm miesza się z konserwatyzmem, powstaje mieszanka wybuchowa krytycznego myślenia i hipokryzji. Poza głównym wątkiem zakazanej relacji uczuciowej pojawiają się problemy aktualne do dziś w polskim społeczeństwie:
ateizm ustępujący pod presją otoczenia, nieuświadomiony szowinizm, nieśmiały feminizm, okazyjny wegetarianizm, katolicka wybiórcza moralność.
Cechy...

Pretensjonalne bzdury dla rozwydrzonych małolat. Po autorce spodziewałabym się więcej, biorąc pod uwagę jej erudycję.

Pretensjonalne bzdury dla rozwydrzonych małolat. Po autorce spodziewałabym się więcej, biorąc pod uwagę jej erudycję.

Nie będę tej książki czytać, zwykłe czytadło, szkoda oczu.

Nie będę tej książki czytać, zwykłe czytadło, szkoda oczu.

Tym młodzieżowej książki, z której się wyrasta.

Tym młodzieżowej książki, z której się wyrasta.

Karol - najbardziej wkurzający bohater... Do tej pory nie ogarniam romansu ciotecznego rodzeństwa.

Karol - najbardziej wkurzający bohater... Do tej pory nie ogarniam romansu ciotecznego rodzeństwa.

miało być mądrze, wyszło jak to u kingi dunin: moralizatorsko i umysłowo nieudolnie

miało być mądrze, wyszło jak to u kingi dunin: moralizatorsko i umysłowo nieudolnie