Reportaż podróżniczy - nie jestem specjalistką ale tak bym tę książkę sklasyfikowała. Książka drogi - te uwielbiam. Język, wiadomo, reporterski, nie ma co szukać wzniosłych metafor czy porównań. Książka bardzo mi przypadła do gustu. Powiedzonka autora zapadają w pamięć.
Najważniejsze - ojciec z synem wybrali się w podróż dość zdezelowanymi motocyklami w najwyższe góry świata. Pokazali nie tylko trudy podróży, piękne widoki, ale też zwykłych ludzi spotykanych na swojej drodze. Ich wyprawa wciąga, chociaż jak dla mnie skończyła się za szybko. Zbyt pobieżne traktowanie niektórych fragmentów drogi i myśli było dla mnie jedynym minusem. Ale i tak przerabiam to na plus, gdyż tłumaczę sobie to faktem że autorem jest mężczyzna, a to kobieta z natury jest bardziej wylewna i być może historia spisana kobiecą ręką w tym punkcie by mi dogodziła.
Autor kilkakrotnie wypowiada trafne spostrzeżenia, między innymi o transformacji kulturowej na tamtych terenach. Być może wielu z nas chciałoby aby na zawsze pozostały tam obszary z dziurawymi drogami, przywodzącymi na myśl odległe czasy zdobywców. Wszystko pięknie, ale wszędzie ludzie chcą żyć "lepiej, wygodniej, lżej".
Cytując: "Protesty i wyrazy oburzenia turystów z Zachodu, że oto zanika odwieczna kultura, są co najmniej nieuczciwe."
Książka z półki z nowościami w bibliotece lokalnej. Polecam fanom motocykli (mogą trochę przewracać oczami podczas czytania), kultury tamtego regionu i podróży "na wariata".

Reportaż podróżniczy - nie jestem specjalistką ale tak bym tę książkę sklasyfikowała. Książka drogi - te uwielbiam. Język, wiadomo, reporterski, nie ma co szukać wzniosłych metafor czy porównań. Książka bardzo mi przypadła do gustu. Powiedzonka autora zapadają w pamięć.
Najważniejsze - ojciec z synem wybrali się w podróż dość zdezelowanymi motocyklami w najwyższe góry...