Z przyzwyczajenia zapominamy, że codzienność składa się z mniejszych i większych fizycznych aktywności. Drobne napięcia mięśni, dygnięcia palców, wstawanie i wyczerpujący bieg — dopiero odebranie nam możliwości wykonywania tych ruchów pozwoliłoby na pełne zrozumienie tragedii Martina Pistoriousa, który przeżył siedem lat w ułomnym ciele, niezdolny chociażby do uniesienia dłoni. Zarówno lekarze, jak i rodzina uznali go za bezrozumnego, chociaż intelekt Martina funkcjonował bez zarzutu.

Chłopiec próbował zakomunikować swoją świadomość poprzez uśmiechy i odpowiednie kierowanie wzrokiem, jednak był traktowany jak duch — ludzie krzątali się przy nim, lecz zarazem koło niego; patrzyli na jego ciało, a nie samego Martina, żywego człowieka.

Kiedy dwudziestopięcioletni Martin powoli tracił nadzieję na kontakt ze światem zewnętrznym, jego starania dostrzegła Virna, zaprzyjaźniona, wrażliwa pielęgniarka. Wreszcie otrzymał szansę na komunikację z bliskimi. Czy zdołał ją wykorzystać? W jaki sposób tego dokonał? Ile to zmieniło w jego życiu?

,,Chłopiec—duch'' jest książką autobiograficzną o trudach niepełnosprawnego życia, ale i wygranej walce o szczęście. Historia człowieka, który z dnia na dzień utracił zdrowie i zapadł na tajemniczą chorobę, wzbudza głębokie emocje swoją prawdziwością. Martin spotkał na swojej drodze zarówno wspaniałych, opiekuńczych ludzi, jak i bezwzględnych i chłodnych, traktujących go niczym problem, bezużyteczny przedmiot. Zlekceważono prawdopodobieństwo jego intelektu, przez co pojętny mężczyzna był zmuszany do oglądania Teletubisiów i wielogodzinnego wpatrywania się w ścianę. Choroba Martina była koszmarem, która nie dotknęła tylko jego, ale i wszystkich bliskich. Autor opisuje ciężkie chwile przeżywane przez poszczególnych członków rodziny, niczego nie zatajając. Faktem jest, że w takiej sytuacji nie każdy rodzic umiałby stanąć na wysokości zadania i darzyć dziecko bezwzględną miłością, a także poświęcić swoją karierę dla opieki nad nim. Ojciec Pistoriousa, będący przy synu do samego końca, nieraz musiał się zmagać z histeriami swojej żony, a także jej próbą samobójczą. Ciężki los podzieliło również rodzeństwo Martina, żyjące w cieniu jego potrzeb. Pomimo swojego katastrofalnego położenia główny bohater zawsze odnajdywał optymizm i siłę do stawienia czoła kolejnemu dniu.

Książkę napisano przystępnym, lekkim językiem. Całość podzielona jest na krótkie rozdziały, poszczególne przemyślenia i historie z życia autora. Znacznie ułatwia to czytanie. Zachęcam każdego do przeczytania o losie chłopca—ducha - jego przemyślenia trafnie uświadamiają, jak ważne i niedoceniane jest zdrowie.

Z przyzwyczajenia zapominamy, że codzienność składa się z mniejszych i większych fizycznych aktywności. Drobne napięcia mięśni, dygnięcia palców, wstawanie i wyczerpujący bieg — dopiero odebranie nam możliwości wykonywania tych ruchów pozwoliłoby na pełne zrozumienie tragedii Martina Pistoriousa, który przeżył siedem lat w ułomnym ciele, niezdolny chociażby do uniesienia...