Mój stosunek do tej książki zmieniał się wraz z czasem. Podczas czytania pierwszej części nudziłam się. (Co ta Chutnik popełniła, pytałam siebie, wręcz jej nie poznaję, ale cóż, czytam dalej...). Podczas drugiej części zaczęłam czytać z uwagą. (Hm. Coś w tym chyba jest. Rozkręca się.) Po dwóch miesiącach, które minęły od lektury zaś nie tylko nadal pamiętam książkę dokładnie, ale także te kominy nadal rosną przed moimi oczami, choćbym ich nawet w danej chwili nie widziała, i obraz tego wózka dziecinnego w krzaczorach Żerania nadal wydaje się sugestywny. (No dobrze, kominy widuję, kiedy się wychylę z okna mieszkania, więc wiele przypominania tu nie musi być.) W każdym razie, wyszło na to, że Jolanta dała mi do myślenia. Jednak. Głównie jako obraz polskiej matki. Matka Polka z recyclingu. Matka Polka na wysypisku śmieci, matka Polka w krzaczorach właśnie. Niedorobiona, zagubiona,wprost, literalnie, literacko i w przenośni. Poruszyła moje serce matki. (Już nieważne, że ten sam Żerań za oknem, choć jednak po drugiej stronie rzeki). Jola zdała się swojska, swojsko polska i jednak prawdziwa. Początkowo, w pierwszej części książki, Joli mi w narracji brakowało. Książka skupiona na jednym bohaterze, wokół niego okręcona a Joli było mało, mało bezpośrednich opisów, mało dialogów, mało słów Joli i jej zachowania - stąd pewnie początkowe zastrzeżenia. Potem jednak Jola wyrosła mi w tej powieści. Pojawiła się. Miałam momentami wrażenie, że jest tu trochę przerostu formy nad treścią, że te czasy PRL to tak muśnięto tylko, że to powierzchowne. Ale jola jako matka wyszła dobrze, prawdziwie. I to głównie odczytałam.

Mój stosunek do tej książki zmieniał się wraz z czasem. Podczas czytania pierwszej części nudziłam się. (Co ta Chutnik popełniła, pytałam siebie, wręcz jej nie poznaję, ale cóż, czytam dalej...). Podczas drugiej części zaczęłam czytać z uwagą. (Hm. Coś w tym chyba jest. Rozkręca się.) Po dwóch miesiącach, które minęły od lektury zaś nie tylko nadal pamiętam książkę...