Nie powiem, całkiem lubię książki Sylwii Chutnik: codzienne problemy (głównie) kobiet w szarej miejskiej codzienności to zazwyczaj ciekawa tematyka skłaniająca do myślenia na tematy okołospołeczne. "Jolanta" skusiła mnie dodatkowo czasem akcji (lata osiemdziesiąte i początek dziewięćdziesiątych). Problem polega na tym, że w "Jolancie" forma przytłacza treść. Opisać rzeczywistość brutalnie, dorzucić sporo elementów nierealnych, tak że całość przypomina trochę zły sen - pomysł brzmi super, nie? Tylko że w wykonaniu nie wszystko gra: jakoś tu sporo językowych fałszywych nut. Tu niby narracja jak dziecięca wyliczanka, a tu nagle słowo, którego dziecko nigdy by nie użyło. Co chwila jakaś metafora, ale te oryginalne i naprawdę trafne można policzyć na palcach jednej ręki. Czuć jakieś takie parcie na szokowanie; można odnieść wrażenie, że ulubione słowa autorki to: skóra, ślina, włosy, zęby (w tej kolejności): nadużywa powyższych w konstruowaniu turpistycznych środków stylistycznych, które wyskakują z tekstu często-gęsto nie wiadomo po co. Przypomina to oglądanie filmu, w którym zdecydowanie za często próbuje się straszyć widza jakimś gwałtownym dźwiękiem. Tekst ma pretensje do poezji, ponownie nie wiadomo po co, bo nie jest to poezja dobra; zazwyczaj jest "średnia", a i to nie zawsze: często można poczuć się jak na wieczorku poetyckim w lokalnym domu kultury podczas występu zdecydowanie nie najbardziej utalentowanego z uczestników. Dużo hałasu, dużo zamieszania, mało tego, na czym mi najbardziej zależało, czyli trafnych obserwacji socjologicznych, życia najzwyklejszych mieszkańców smutnego blokowiska od tej mrocznej strony (Polish gothic?), klimatu mijającego ustroju itd. To wszystko miało być, trochę jest, acz mało - za dużo miejsca zajęły efekty (nie)specjalne. Mimo to można przeczytać właśnie dla tego "trochę", zwłaszcza jeśli się jest koneserem podobnej tematyki.

Nie powiem, całkiem lubię książki Sylwii Chutnik: codzienne problemy (głównie) kobiet w szarej miejskiej codzienności to zazwyczaj ciekawa tematyka skłaniająca do myślenia na tematy okołospołeczne. "Jolanta" skusiła mnie dodatkowo czasem akcji (lata osiemdziesiąte i początek dziewięćdziesiątych). Problem polega na tym, że w "Jolancie" forma przytłacza treść. Opisać...