Intensywny, posępny, cyniczny, pulsujący negatywnymi emocjami obraz człowieka zmagającego się ze skrajną nędzą i głodem. Dzieło Hamsuna jest bardzo proste i punktowe, mimo że chaotyczne - to nieprzerwany dialog wewnętrzny wrażliwego, inteligentnego i dobrego, ale biedą doprowadzonego do granic obłędu bohatera, rzucającego się jak zwierzę w klatce w meandrach własnej psychiki. W zasadzie brak fabuły, brak istotnych postaci, brak szczególnych opisów świata zewnętrznego, zamknięcie wszystkiego w burzliwych myślach i dolegliwościach narratora - bardzo wzmaga to ponure wrażenie, jakie na odbiorcy musi wywołać temat, a jak na czas powstania książki jest nowatorskie i śmiałe. Hamsun świetnie oddał gonitwę myśli, desperację, obłęd, walkę z niewyobrażalnymi przeciwnościami losu, walkę z dehumanizacją. Całość to nie tylko bombardowanie mrokiem, ale ostatecznie świadectwo zdolności człowieka do przetrwania mimo wszystko i zachęta do niepoddawania się nigdy w oczekiwaniu na odmianę losu. Nie jest to powieść bardzo głęboka, nie jest bardzo piękna, ale posiada gęstą, czarną atmosferę i tętni emocjami. Mimo ciężkiej tematyki można ją połknąć w parę godzin.

7.5/10

Intensywny, posępny, cyniczny, pulsujący negatywnymi emocjami obraz człowieka zmagającego się ze skrajną nędzą i głodem. Dzieło Hamsuna jest bardzo proste i punktowe, mimo że chaotyczne - to nieprzerwany dialog wewnętrzny wrażliwego, inteligentnego i dobrego, ale biedą doprowadzonego do granic obłędu bohatera, rzucającego się jak zwierzę w klatce w meandrach własnej...