To już kolejne moje spotkanie z nieszczęśliwymi bohaterkami Axelsson. Bo u Axelsson nie ma szczęśliwych ludzi, każdy nosi w sobie jakąś mroczność, swoje piekło… Dzieciństwo dalekie od beztroskiej radości, ból odrzucenia, traumatyczne relacje matek i córek. Nieszczęśliwe dziewczynki wyrastają na nieszczęśliwe kobiety, które wychowują nieszczęśliwe dziewczynki, które…

Axelsson niezwykle umiejętnie tworzy wnętrza swoich bohaterek, które są kalką wnętrz ich matek. Bo Axelsson z uporem porusza kwestię „dziedziczenia”. Miłości, ciepła, poczucia bezpieczeństwa, samotności - bo przecież „nie można dać komuś czegoś, czego samemu nigdy się nie miało.” W „Pępowinie” pojawia się dodatkowo, przekazywany z matki na córkę, wstyd z naznaczenia słowem „dziwka”. I ten wstyd połączony ze strachem, że słowo to może być „przekazane” dalej, stanie się jednym z głównych czynników prowadzących do tragedii.

Czy możliwe jest przecięcie tego łańcucha dziedziczenia? Czy świadomie postępując odwrotnie niż rodzice, można stworzyć inny wzorzec rodziny, dzieciństwa, rodzicielskiej miłości? I czy ten inny wzorzec jest gwarancją wychowania zdrowego emocjonalnie człowieka? Czy nastawienie rodziców na uszczęśliwianie dzieci, ciągłe ich komplementowanie, ukierunkowanie na odnoszenie sukcesów jest jedyną alternatywą dla odrzucenia, poczucia bycia nikim, smutków dzieciństwa? „Jej bezsensowne narzekania i chore użalanie się nad sobą sprawiły, że stała się skrajnie nadopiekuńczym rodzicem, ale owo cackanie się z córką naprawdę nikomu dobrze nie zrobiło. Córce przydałoby się w okresie dorastania trochę zdrowego sprzeciwu, ale go nie dostała, w zamian za to otrzymała neurotyczne kłamstwa, chore uniki i niszczące oszustwa, a jednocześnie była zarzucana komplementami i śmiesznymi materialnymi prezentami, co sprawiło, że jej postrzeganie rzeczywistości zostało całkowicie wypaczone.”

Na ile człowiek jest kowalem swojego losu, a ile z jego bytu jest efektem „dziedziczenia”? Jaki model wychowania przynosi więcej zła? Czy wychowanie dziecka w poczuciu, że należy mu się wszystko, co najlepsze, może przynieść złe skutki? Czy symboliczna „pępowina” nie jest wygodnym wytłumaczeniem dla naszych niepowodzeń? „Co do diabła wyrabia się teraz z ludźmi? Zastanawiam się tylko. Dlaczego uważają, że mają prawo być przez cały czas tak cholernie szczęśliwi? (…) A jeśli nie jesteś zadowolona ze swojego małżeństwa, to się rozwodzisz. Po prostu. Paf! Rozbijasz dom, zostawiasz męża i dziecko, po prostu sobie odchodzisz. (…) Zakładasz nowy dom. A jeśli gdzieś znajdzie się jakąś skazę, to trzeba znowu się rozwieść. Bo człowiek ma przecież prawo być szczęśliwy. Ma się prawo poślubić kogoś perfekcyjnego.(…) A jeśli i tak nie jest się totalnie szczęśliwym przez cały czas, jeśli człowiek nie budzi się co rano i nie śpiewa tralalala, to naprawdę nie jest to jego wina. Wtedy jest to wina matki. Albo ojca.”

Czy zawsze musi być winowajca? Czy nie można pozbyć się piętna krzywdy? Czym uwarunkowane jest udane "odcięcie pępowiny"?

Szwedzkie miasteczko. Listopadowy sztorm. Gospoda nad jeziorem...

To już kolejne moje spotkanie z nieszczęśliwymi bohaterkami Axelsson. Bo u Axelsson nie ma szczęśliwych ludzi, każdy nosi w sobie jakąś mroczność, swoje piekło… Dzieciństwo dalekie od beztroskiej radości, ból odrzucenia, traumatyczne relacje matek i córek. Nieszczęśliwe dziewczynki wyrastają na nieszczęśliwe kobiety, które wychowują nieszczęśliwe dziewczynki, które…...