Po „Długiej wojnie” - średnio udanej kontynuacji „Długiej Ziemi” pojawił się 3 tom „Długi Marsa” wspólnego cyklu Terry'ego Pratchetta i Stephena Baxtera.
Autorzy stawiają pytania o miejsce Homo sapiens jako gatunku w hierarchii wszystkich istot żywych. Są rozmyślania, czy rzeczywiście jesteśmy wyjątkowi, niepowtarzalni? Co by się z nami stało, gdyby pojawił się gatunek o wyższej inteligencji?
Bohater znów stara się wypełnić misję poszukiwania mnożących się na Długiej Ziemi nadludzi, misję zrodzoną w umyśle sztucznej inteligencji.

Cykl Baxtera i Pratchetta jest nieźle skonstruowaną, spójną opowieścią science fiction, choć nie brakuje też przestojów akcji, bo na sterowcach niezbyt wiele się dzieje.
Zabrakło słynnego ironicznego humoru Terry Pratchetta.
Książka przeczytana 24.10.2020 roku.

Po „Długiej wojnie” - średnio udanej kontynuacji „Długiej Ziemi” pojawił się 3 tom „Długi Marsa” wspólnego cyklu Terry'ego Pratchetta i Stephena Baxtera.
Autorzy stawiają pytania o miejsce Homo sapiens jako gatunku w hierarchii wszystkich istot żywych. Są rozmyślania, czy rzeczywiście jesteśmy wyjątkowi, niepowtarzalni? Co by się z nami stało, gdyby pojawił się gatunek o...

Na razie najlepsza z całej serii - świetny pomysł rozdzielić historie bohaterów. Tyle jest do opowiedzenia na całej Długości, że to byłoby marnotrawstwo kisić ich razem i za to mamy cudowne spektrum dziwności ❤️

Na razie najlepsza z całej serii - świetny pomysł rozdzielić historie bohaterów. Tyle jest do opowiedzenia na całej Długości, że to byłoby marnotrawstwo kisić ich razem i za to mamy cudowne spektrum dziwności ❤️

Bardzo dobra. Polecam

Bardzo dobra. Polecam

Zadziwiające że 3 tom jest tak dobry. C Clark Herbert i jeszcze jeden od ewolucji człowieka (zapomniałem) w jednej książce. Miała być ostatnia i chyba hołdem dla tych autorów.

Zadziwiające że 3 tom jest tak dobry. C Clark Herbert i jeszcze jeden od ewolucji człowieka (zapomniałem) w jednej książce. Miała być ostatnia i chyba hołdem dla tych autorów.

Jak ktoś się waha czy czytać 3 część po dwóch poprzednich nie do końca porywających, to śmiało polecam :) !

Jak ktoś się waha czy czytać 3 część po dwóch poprzednich nie do końca porywających, to śmiało polecam :) !

Trzecia książka z cyklu DŁUGI/DŁUGA...
I wystarczy.
Na dobrą sprawę mierniutka logicznie intryga ma tylko jeden w miarę pozytywny aspekt - zasygnalizowanie potencjalnego bogactwa dla pisarzea chcącego opisywać światy równoległe - równoległe wobec naszego wskutek geologicznych czy wręcz astronomicznych powodów.
Ale sygnalizuje sie wielorakość w tym tylko celu by pognać dalej - nie bardzo wiadomo dokąd.
No i rażące błędy w podstawach myślenia - jak choćby to, ze w procesie pochłaniania tlenku węgla zamiast dwutlenku (słabiutkie - bo zasady chemii zdaje się na tych światach się nie zmieniają - zatem i tlenek węgla nie ma prawa być powszechniejszy od dwutlenku węgla jako mniej stabilny związek i w sumie uzyskiwalny w bardziej nietypowych sytuacjach) - zatem w procesie pochłaniania CO jako efekt uboczny powstaje siarkowodór.
No załóżmy, że nadal ma to być oparte na wodzie - czyli wodór mamy skąd wziąć do reakcji. Ale skąd wziąć siarkę?
I to w dużych ilościach, bo kwaśne deszcze to norma. Kwasne od kwasu siarkowego.
No i w atmosferze z kwasem siarkowym ma być przeprowadzana reakcja, która pobiera CO i wydala H2S. No bardzo to musi byc skomplikowane, bo żaden z atomów z produktów nie występuje w substracie. Troszkę przegięli.
Podobnie przegięli z tym Marsem kroczącym w innym kierunku niż kroczenie na Ziemi. Oznaczałoby to jakąś nieciągłość w przestrzeni wykrocznej. I to nieciągłość nie kwantową - bo na całej Ziemi się kroczy tak samo...
Krótko mówiąc - autorzy zaczeli pisać dla samego pisania a precyzyjniej dla odcinania kuponów od porzpednich tomów.
A że poprzednie tomy nie były arcydziełem, to błyskawicznie dążą do dna.
Jedyne co ich ratuje, to możliwość - dla wielu stron opisujacych jakiś świat - rozbudowania opisywanego miejsca d orozmiarów książki. Bo niektóre pomysły aż proszą o rozbudowę - jak choćby badanie dna szybu na Marsie.

Ale to chyba juz nie moje zadanie czytać te wypociny, bo spadkowa jakość kolejnych tomów cyklu zaczyna wrzeszczeć. I chyba długo nic nie przeczytam "wykrocznie długiego". Życia może zbraknąć na zdecydowanie lepsze książki, lepiej samemu cos grafomańskiego napisać niz tracić czas na jakąś 4 pozycję z cyklu. Przynajmniej póki człowiek zdrów i pełen sił umysłowych.

Trzecia książka z cyklu DŁUGI/DŁUGA...
I wystarczy.
Na dobrą sprawę mierniutka logicznie intryga ma tylko jeden w miarę pozytywny aspekt - zasygnalizowanie potencjalnego bogactwa dla pisarzea chcącego opisywać światy równoległe - równoległe wobec naszego wskutek geologicznych czy wręcz astronomicznych powodów.
Ale sygnalizuje sie wielorakość w tym tylko celu by pognać dalej...

Wróciłem do cyklu po kilku latach, więc nie pamiętałem wszystkich szczegółów historii bohaterów. Moje wrażenia są podobne, jak to co pamiętam z poprzednich tomów - wspaniały pomysł na świat przedstawiony, ciekawe i logiczne rozwinięcie wielu różnych aspektów, ale niestety słaba i momentami przewidywalna fabuła oraz dużo polityczno poprawnej ideologii. Czyta się nieźle.

Wróciłem do cyklu po kilku latach, więc nie pamiętałem wszystkich szczegółów historii bohaterów. Moje wrażenia są podobne, jak to co pamiętam z poprzednich tomów - wspaniały pomysł na świat przedstawiony, ciekawe i logiczne rozwinięcie wielu różnych aspektów, ale niestety słaba i momentami przewidywalna fabuła oraz dużo polityczno poprawnej ideologii. Czyta się nieźle.

Ostatni tom trylogii, która jet pentalogią...
Mniej tu gatunkowej satyry, która tak mnie raziła w tomie drugim. Humor ustąpił trochę miejsca akcji, dzięki czemu można się było wczytać, bo było w co. Nadal bardzo rozproszone, ale przynajmniej momentami całkiem ekscytujące. Autorzy przestali uciekać od opisów zdarzeń kulminacyjnych, co zdecydowanie uprzyjemnia lekturę, dodając jej dreszczyku.
Jest w tej serii coś takiego, że żeby ją dobrze ugryźć, trzeba zjeść całość - dzieje się dużo drobiazgów, które mają duże znaczenie na przyszłość ludzkości, Ziemi, podkreślone są procesy kulturotwórcze i ogólnie bardzo rozległa perspektywa, która rozwija się z rozrzucanych nasion - decyzji podjętych to tu, to tam, przez tych i owych, którzy w momencie swoich działań mają mniejszą lub większą świadomość, że wpływają na losy ogólnie pojętego wszechświata.
Choć zakończona katastrofą, co zdaje się będzie tradycją, pozostawia otwarte wątki (choć przysięgam, ci cali Następni to takie nastolatki, tylko bardziej),które naturalnie prowadzą do następnego tomu. Po prawdzie "Długa Wojna" ma więcej zamkniętych wątków przy epilogu, niż "...Mars", co sprawia, że trzeci tom średnio się nawet na zakończenie serii nadaje. Ale Długa Ziemia widocznie nigdy się nie kończy.

Ostatni tom trylogii, która jet pentalogią...
Mniej tu gatunkowej satyry, która tak mnie raziła w tomie drugim. Humor ustąpił trochę miejsca akcji, dzięki czemu można się było wczytać, bo było w co. Nadal bardzo rozproszone, ale przynajmniej momentami całkiem ekscytujące. Autorzy przestali uciekać od opisów zdarzeń kulminacyjnych, co zdecydowanie uprzyjemnia lekturę,...

Podczas gdy poprzedni tom nie obfitował w interesujące wydarzenia tak tutaj wracamy na właściwe tory. Wprawdzie nadal podstawą jest przekraczanie, nie tylko już na samej Ziemi to jednak autorzy malują nam wizje kolejnych światów oraz postanawiają zrobić to samo w marsjańskiej alternatywnej rzeczywistości.

Do tego kolejne napięcia społeczne na samej Długiej Ziemi wynikłe z pojawienia się nowego gatunku utrzymują serię w mocno filozoficznym tonie odnośnie odnajdywania się w nowej rzeczywistości.

Podczas gdy poprzedni tom nie obfitował w interesujące wydarzenia tak tutaj wracamy na właściwe tory. Wprawdzie nadal podstawą jest przekraczanie, nie tylko już na samej Ziemi to jednak autorzy malują nam wizje kolejnych światów oraz postanawiają zrobić to samo w marsjańskiej alternatywnej rzeczywistości.

Do tego kolejne napięcia społeczne na samej Długiej Ziemi wynikłe z...

Drugi Tom był nudny, zbędny i słaby. Tutaj już przynajmniej coś się dzieje. Ludzkość musi opuścić Ziemię Podstawową po erupcji Yellowstone. Rozpoczyna się najbardziej ekstremalna, wielopaństwowa i wielogatunkowa wyprawa na najskrajniejsze ziemie, podczas gdy równolegle warunki pewnego ekstremalnego świata, gdzie właściwie nie ma Ziemi, zostają wykorzystane, by dostać się na Marsa i tam... kontynuować podróż po Długich Marsach! Pojawia się również społeczność ludzi o wyjątkowych talentach.

Z trzech pierwszych tomów jest to książka, która faktycznie zasługuje na miano sci-fi. Pratchett się właściwie tylko podpisał, nie szukajcie go tutaj. Baxter wykorzystuje koncept równoległych Marsów koncertowo, tak jak przystoi pisarzowi fantastyki naukowej. To ta tytułowa wyprawa jest najważniejsza, to ona ma konkretny i nie odsłonięty początkowo cel, a to w jaki sposób wykorzystana zostaje wiedza o Marsie i jego warunkach do rozwoju życia, by go osiągnąć... robi wrażenie względem pomysłowości autora, choć koncept jest na granicy naiwności.

Nie szukajcie również bohaterów poprzednich dwóch tomów. Oni tutaj są, fakt. Nie mają jednak właściwie żadnej osobowości, są nudni i nie rozwijają się, egzystują na kartach książki bo tak wypadałoby. Czasami warto oprzeć fabułę o nowe zupełnie kreacje, by odświeżyć lekturę czytelnikowi. Główną bohaterką jest Sally. Ma nawet jakąś interakcje z ojcem, który właściwie stanowi jedynego ciekawego, mającego motywacje i cele, hierarchię wartości oraz swego rodzaju relację z inną postacią bohatera. I tylko on.

Nie mniej, polecam. Drugi Tom do ominięcia. Długa Ziemia ma tylko jeden sequel - Długiego Marsa!

Drugi Tom był nudny, zbędny i słaby. Tutaj już przynajmniej coś się dzieje. Ludzkość musi opuścić Ziemię Podstawową po erupcji Yellowstone. Rozpoczyna się najbardziej ekstremalna, wielopaństwowa i wielogatunkowa wyprawa na najskrajniejsze ziemie, podczas gdy równolegle warunki pewnego ekstremalnego świata, gdzie właściwie nie ma Ziemi, zostają wykorzystane, by dostać się na...