Zobaczyłam ten tytuł w wynikach „Książka roku 2015” i to zaważyło, że go wybrałam z dostępnych pozycji w bibliotece. Stała na półce „literatura kobieca”! Nigdy wcześniej nie czytałam nic Musso – to tytułem wstępu.
Książka ma około 350 stron. Do strony mniej więcej 300 czytałam to jak jakąś kiepską i epatującą nonsensem powieść sensacyjną. Pościgi, kalejdoskop często niedorzecznych scen, wartka, choć absurdalna akcja. Wszystko to takie rozgrywające się gdzieś na powierzchni, a ja obok jako obserwator tej niedorzecznej rzeczywistości płaskiej bez jakiegokolwiek klimatu i sensu. W kryminałach Nessera [i niektórych innych nie tylko skandynawskich autorów] czuję, że uczestniczę w danej rzeczywistości, nie stoję obok, wczuwam się – tego tutaj absolutnie było mi brak. Parę razy chciałam już książkę odłożyć, bo zwyczajnie mnie nudziła, ale dotrwałam do strony 300, a tu zaczęła się wyjaśniać absurdalna zagadka i pojawiła się moja ciekawość.
Pomysł niezły, ale jego realizacja nieudana wg mnie. Ciekawe, jak by to wyszło, gdyby na początku było wiadomo, jaki problem ma bohaterka powieści. Wtedy zapewne przeczytałabym tylko pierwszych 50 stron. :-) Bo nie jest wg mnie aż taką sztuką ukryć zagadkę i rozwiązać ją dopiero na końcu, sztuką jest rozwiązać zagadkę na początku, a i tak utrzymywać zainteresowanie czytelnika do końca powieści, co często zdarza się w dobrych kryminałach, które jednak z tego właśnie powodu za takie przez większość czytelników uznawane nie są. Potwierdza się jeszcze raz moje przekonanie, że wysoka ocena danej pozycji wcale nie gwarantuje mojej wysokiej oceny.
Styl Musso chyba mi nie odpowiada.

Zobaczyłam ten tytuł w wynikach „Książka roku 2015” i to zaważyło, że go wybrałam z dostępnych pozycji w bibliotece. Stała na półce „literatura kobieca”! Nigdy wcześniej nie czytałam nic Musso – to tytułem wstępu.
Książka ma około 350 stron. Do strony mniej więcej 300 czytałam to jak jakąś kiepską i epatującą nonsensem powieść sensacyjną. Pościgi, kalejdoskop często...