Bruno Schulz znany mi był ze szkoły. Prozaik, malarz, artysta żydowskiego pochodzenia, zamordowany w Drohobyczu podczas pogromu Żydów podczas II wojny światowej. O jego prywatności wiedziałam tylko to co podawano w oficjalnych biografiach - że miał wielki potencjał literacki, że doceniono jego utwory, że malował kobiety w negliżu, prawdopodobnie lekkich obyczajów.
Książka "Narzeczona Schulza" trafiła do mnie przez przypadek. Przeczytałam z ciekawości i ogromną przyjemnością.
Historia Bruna przedstawiona jest przez jego narzeczoną Józefinę (Junę) Szelińską. Kochała go miłością wielką, bezgraniczną, wieczną. Bez względu na jego skłonności seksualne, niestałość, lęki. Przedstawia go nam jako geniusza, wielkiego człowieka, wizjonera, którego zniszczyła, upokorzyła i wreszcie zabiła wojna. Juna także doświadczyła wszelkich okropności wojny - widziała śmierć bliskich, doznała głodu, strachu, przemocy. Po wojnie też nie miała lekko - sama, wyobcowana. Nowa władza też nie pomagała,a nawet odwrotnie - niszczyła takich jak ona. Juna ukrywała swe żydowskie korzenie zarówno podczas wojny jak i po, ie i cały czas walczyła o dobre imię Bruna i jego spuściznę artystyczną. Sama pozostała w cieniu. I wtedy kiedy żył Bruno i potem, gdy musiała żyć z wiedzą o jego losach podczas wojny i okropnej śmierci. Do ostatnich dni walczyła o dobre imię swego ukochanego, weryfikowała pojawiające się wydawnictwa, listy, nieliczne pamiątki. I cierpiała. I kochała. Do końca.

Piękna historia choć tak tragiczna.

Bruno Schulz znany mi był ze szkoły. Prozaik, malarz, artysta żydowskiego pochodzenia, zamordowany w Drohobyczu podczas pogromu Żydów podczas II wojny światowej. O jego prywatności wiedziałam tylko to co podawano w oficjalnych biografiach - że miał wielki potencjał literacki, że doceniono jego utwory, że malował kobiety w negliżu, prawdopodobnie lekkich obyczajów.
Książka...