Piękne wydanie. Rysunki. Fotografie. Sepia. Będzie powrót do przeszłości. I jest. I to jaki!

Mamy tu do czynienia z rekonstrukcją wielkiej miłości. Nieznanej szerzej Juny (Józefiny Szelińskiej) i, a może bardziej: do, autora „Sklepów cynamonowych”. Tuszyńska tworzy wspaniałą psychologicznie postać zakochanej kobiety, która do końca życia pozostała „narzeczoną Schulza”, choć rzeczywiste narzeczeństwo trwało niewiele ponad trzy lata. To opowieść o Junie, która z miłości do Schulza uczyniła swoisty leitmotiv swojego życia. Poprzez historię Juny, słuchamy opowieści o drohobyckim geniuszu. O jego fantazjach, fobiach, nadwrażliwości i nieprzystosowaniu. O źródłach jego twórczości. I o tym, jak to jest być innym. Są tu wspomnienia o Witkacym, Nałkowskiej, Brezie, Ważyku, Gombrowiczu. I jest pięknie namalowana przedwojenna galicyjska prowincja z Drohobyczem w roli głównej. I żydowska wojenna rzeczywistość. I powojenna Polska okaleczonych przez wojnę ludzi…

I, byłoby wszystko cudownie, gdyby nie moje czepialstwo. Przejęzyczenie autorki? Zwykła nieuwaga? Paskudny błąd z przedwojenną przynależnością państwową Drohobycza sprawił, że nabrałam podejrzliwości do wielu informacji sprawiających wrażenie opartych na faktach. Do tej pory wydawało mi się, że autorka solidnie przygotowała się do pisania tej powieści. Nie sprawdzałam podawanych przez nią faktów, wierzyłam na słowo. Oczywiście, mam świadomość, że w większości jest to fikcja oparta na wyobraźni autorki uruchomionej podczas lektury listów Szelińskiej do Jerzego Ficowskiego, ale fikcja, miałam nadzieję, upleciona na solidnym szkielecie faktów:). A tu taka wpadka! I wątpliwości, że może wszystko inne też jest nierzetelnym „wydawało mi się”.
I kolejny błąd, z gatunku tych, które nie powinny się zdarzyć... W sierpniu 1980 roku, Karol Wojtyła już od niemal dwóch lat był papieżem Janem Pawłem II, a nie „młodym kardynałem z Krakowa, który niedługo miał zadziwić świat..." Głupie niedopatrzenie? Najprawdopodobniej, bo przecież autorka, będąca wtedy w wieku studenckim, nie może tego nie pamiętać...
Maleńkim minusem dla mnie był również sposób narracji: w prawie 100% jest to opowieść od strony Juny: zazwyczaj w trzeciej, niekiedy w pierwszej osobie. I to jest ok. Burzące to „ok” były fragmenciki dotyczące Bruna, ale nie z perspektywy Juny, jej wspomnień czy emocji, a jako wtręt wszystkowiedzącego narratora. Jeśli to opowieść o narzeczonej, niechby tak zostało: jej myśli, odczucia, jej życie. I Bruno, ale poprzez nią. Poprzez jej miłość, jej nadzieje, jej wspomnienia, jej wiedzę o nim, jej ból i żal. A nie Bruno bez niej, sam (np.: narrator opowiada o fascynacji Bruna niejaką Anną, która miała miejsce już po rozstaniu z Juną itp.). Poza tym, kilkakrotnie zdarzyło się autorce wrócić, chyba raczej niezamierzenie, do tych samych myśli, porównań, przykładów… Powyższe spostrzeżenia nie miały większego wpływu na ogólny odbiór powieści, ale wprowadzały w przyjemność czytania chwilowy niepokój:).

Czytając „Narzeczoną…” nabrałam ochoty na powrót do „Sklepów cynamonowych” i „Sanatorium pod klepsydrą”. W trakcie lektury „Narzeczonej” oglądałam reprodukcje szkiców Schulza, jego fotografie dostępne w sieci, czytałam o Drohobyczu, o żydowskich tradycjach i obyczajach… Poprzez narzeczoną odświeżyłam swoją znajomość geniusza z Drohobycza - to tak, à propos dzisiejszej forumowej dyskusji o korzyściach z czytania:).

Piękne wydanie. Rysunki. Fotografie. Sepia. Będzie powrót do przeszłości. I jest. I to jaki!

Mamy tu do czynienia z rekonstrukcją wielkiej miłości. Nieznanej szerzej Juny (Józefiny Szelińskiej) i, a może bardziej: do, autora „Sklepów cynamonowych”. Tuszyńska tworzy wspaniałą psychologicznie postać zakochanej kobiety, która do końca życia pozostała „narzeczoną Schulza”,...