Czy można odłączyć dramat osobisty człowieka od dramatu otaczającego świata, w którym chcemy czy nie chcemy — bierzemy żywy udział? Ja nie potrafię wyłaczyć się. Toteż i osobisty, i społeczny charakter nosi mój cykl powieściowy Rzeka kłamstwa, poczynając od pisanych jeszcze przed wojną: Wędrówki Joanny i Ludzi z wosku, poprzez powojenne już tomy: Miasteczko aniołów i Iskry na wiatr. Obecnie wydany tom, obejmyjący lata 1914-1918, nosi tytuł Gaudeamus. Jest to rzecz o pokoleniu mojej młodości, o pokoleniu walczącym o życie nie tylko własne, o wolność nie tylko najbliższej mej ojczyzny, o szczęście nie tylko jednego pokolenia. Była to walka tragiczna, nie zawsze prowadząca do zwycięstwa — ale zawsze wymagająca ofiar, jeżeli w rezultacie miała pomóc w realizowaniu osiągnięć pozytywnych.
Los młodych pokoleń poprzez wieki całe to chyba jest to, co mnie zawsze w mojej twórczości, a dziś bardziej jeszcze, porywa, niepokoi, budzi nadzieje i utwierdza wiarę w ostateczny sens naszego życia — mimo wszystko. A jakże często — wbrew wszystkiemu!
W powieści Gaudeamus kończy się droga Kaja Gozdawy, kończy się droga Joanny Gozdawiny. Trwa wędrówka rozpoczęta przez córkę ich, Salomeę.