Przeczytawszy pierwszy tom, uznałam, że nie jest tak źle, pani Hartman ma potencjał, a ja muszę wiedzieć, jak skończyła się wojna. Nie zwlekając, udałam się do biblioteki.
A kiedy skończyłam ten tom... cóż, wrażenia mam raczej mieszane.
1. Serafina podąża za wytyczonym przez autorkę planem. Dokładnie co do punktu. Nie robi nic niespodziewanego, patrzy jak inni cierpią i stwierdza: "nic nie da się zrobić". Denerwowała mnie do momentu kulminacyjnego. Potem, po dobrym, muszę przyznać, zakończeniu (oczywiście, nie zwracając uwagi na styl), postanowiłam jej wybaczyć.
2. Zakończenie dobre, ale nie wyśmienite. Dlaczego? Wątek Kiggsa. Zawalony po całej linii. Dobry krewniak wyszedł za swoją kuzynkę. Serafina była zadowolona. Nie dość, że mdłe, to jeszcze niedociągnięte. "Będziemy dyskutować o tym długo...". Tak pominięto ów wątek.
3. Tytuł. "Łuska w cieniu"? W cieniu czego? Skóry?
4. Na koniec - styl. Tak samo nieudolny, jak poprzednio. W dodatku opisy tych trzech krajów zostały żywcem zjechane ze starożytnej Gracji (Porfiria), średniowiecznej Anglii (Gorred) oraz, jak sądzę, Szkocji - Samsam (to przez te dudy Larsa). Zdaje mi się, czy w Porfirii nie było przypadkiem również Biblioteki Aleksandryjskiej? Zabawne albo śmieszne.
Nie oczekujcie od tej książki za wiele. Opisy sytuacji wymagają małej uwagi, a opisy przeżyć wewnętrznych - jeszcze mniej. Z przykrością oraz irytacją stwierdzam, że nie do końca rozumiem o co chodzi z tym domem wewnątrz domu. Więc arogancko mogę się śmiać, że filozofia autorki mnie przerosła.

Przeczytawszy pierwszy tom, uznałam, że nie jest tak źle, pani Hartman ma potencjał, a ja muszę wiedzieć, jak skończyła się wojna. Nie zwlekając, udałam się do biblioteki.
A kiedy skończyłam ten tom... cóż, wrażenia mam raczej mieszane.
1. Serafina podąża za wytyczonym przez autorkę planem. Dokładnie co do punktu. Nie robi nic niespodziewanego, patrzy jak inni cierpią i...