Zaledwie pięć ballad, a jakie bogactwo treści! Sięgając po ten pięknie wydany tomik nie miałem zbyt wielkich oczekiwań: znane nazwisko mogło wprawdzie oznaczać utwory cechujące się zarówno urodą słowa, jak i mądrością przekazu, ale zdarzało mi się też rozczarować klasyką. Tym razem o żadnym rozczarowaniu mowy być nie może. Spod pióra Schillera wyszły prawdziwe diamenty. Ich szlifowaniem dla polskiego czytelnika zajęli się prawdziwi znawcy rzemiosła translatorskiego: Kazimierz Brodziński, Walenty Chłędowski, Jan Nepomucen Kamiński i... sam Adam Mickiewicz. Również przedmowa autorstwa Adolfa Sowińskiego dodaje tomikowi szlachetnego rysu.

Skoro tomik zawiera w sobie ballady, na próżno by szukać w nim lekkich opowiastek obyczajowych. Tu już od pierwszych linijek utworów wiadomo, że wesołych zakończeń nie będzie, ale wesołe nie zawsze równe są szczęśliwym - a takie się zdarzają. Wprawdzie część bohaterów musi umrzeć nie doczekawszy spełnienia swych największych pragnień lub poświęcają oni życie w imię honoru czy słowa danego człowiekowi, który nań nie zasługuje, ale inni, wystawieni na nieludzkie próby, życie swe zachowują. Niezależnie od finalnych losów, wszyscy bohaterowie gotowi są poświęcić to, co najcenniejsze dla wyznawanych wartości. A te są nie byle jakie - dobro innych zawsze stawiane przed własnym, a cnoty takie jak prawda, honor, wierność, skromność, uczciwość to nie zdewaluowane anachroniczne pojęcia, tylko drogowskazy na szlaku życia.

Pomimo tego, iż ballady Schillera powstały ponad dwieście lat temu, nie są one trudne w odbiorze. Z pewnością jest to zasługą wspaniałego przekładu, jak również zamieszczonych objaśnień niektórych wyrażeń. Pewne utwory nigdy się nie starzeją, a skoro po tylu latach są w stanie wycisnąć łzy z oczu czytającego, to znaczyć to może tylko, że pisał je geniusz.

Zaledwie pięć ballad, a jakie bogactwo treści! Sięgając po ten pięknie wydany tomik nie miałem zbyt wielkich oczekiwań: znane nazwisko mogło wprawdzie oznaczać utwory cechujące się zarówno urodą słowa, jak i mądrością przekazu, ale zdarzało mi się też rozczarować klasyką. Tym razem o żadnym rozczarowaniu mowy być nie może. Spod pióra Schillera wyszły prawdziwe diamenty. Ich...