Łucja jest miłą, słodką bohaterką, pomimo tego czasem odnosiłam wrażenie jakby była bierna i mdła w swoim sposobie bycia. Nużyła mnie.
Jak na kobietę czterdziestoletnią jest po prostu naiwna.
Doświadczenia życiowe, o których mowa, jak mniemam, była w poprzedniej lekturze, powinny ją już trochę bardziej nauczyć życia.
A przeszła wiele: nieudane małżeństwo, rozwód, porzucenie przez ojca,
w końcu dzieciństwo z chorą psychicznie matką popełniającą samobójstwo. Wydawałoby się, że takiej kobiety już nic nie złamie.
A dopuściła do sytuacji, gdy jeden niefortunny obraz zaważył na całym jej szczęściu, bezpieczeństwie oraz miłości.
Ciężko mi przychodzi wiara w taką bohaterkę.
Chodzące siedem nieszczęść składające wciąż od nowa swoje życie.
Brakowało mi w jej postaci trochę temperamentu, żywiołowości,i energii.

Samą powieść czyta się przyjemnie i szybko.
Przebrnąwszy przez setki herbat, domysłów zdrady (bez potwierdzenia, niestety) oraz spacerów na "jaśminową ławkę".
Gdyby trochę je skrócić w objętości, a wzbogacić przygodami Luki, Chiary, czy nawet pana Eryka zyskałaby więcej kolorytu. Dla mnie tylko słabe może być.

Łucja jest miłą, słodką bohaterką, pomimo tego czasem odnosiłam wrażenie jakby była bierna i mdła w swoim sposobie bycia. Nużyła mnie.
Jak na kobietę czterdziestoletnią jest po prostu naiwna.
Doświadczenia życiowe, o których mowa, jak mniemam, była w poprzedniej lekturze, powinny ją już trochę bardziej nauczyć życia.
A przeszła wiele: nieudane małżeństwo, rozwód,...