Wszystkie drogi prowadziły do tej jednej jedynej. Stał nad dziurą, w której zakopywane były kolejne zwłoki. Smutek zalewał mu serce, łzy cisnęły mu się do oczu, ale musiał dać innym przykład, musiał pozostać przywódcą. Fala cierpienia szerzyła się w obozie jenieckim, a każdy dzień zdawał się być tym ostatnim. Ścieżka kierowała się na północ. Daleko od obozu, w innym miejscu stała nad brzegiem morza ona. Jej kwiat wpleciony we włosy nadawał temu miejscu kolorytu. W głębi duszy cierpiała, w dłoni ściskała listy, które miały być wysłane do niego. Traciła nadzieję, ale starała zachowywać się tak jak przystało. Ścieżki połączyły się w jedną.


Po odłożeniu tej książki na półkę musiałem zrobić sobie trochę przerwy. I to nie dlatego, że była źle napisana itp. Ta powieść to arcydzieło i nie boję użyć się tego słowa. Była ona bowiem tak przejmująca i genialnie napisana, że nie mogłem o niej zapomnieć, nadal nie mogę. Richard Flanagan stworzył coś mistrzowskiego, umiejętnie wykreował bohaterów z krwi i kości i rzucił ich w wir wojny i historycznych zmian. Już po poprzedniej, przeczytanej przeze mnie książce australijskiego pisarza, wiedziałem, że nie będzie to byle co. "Ścieżki Północy" są absolutnie przepięknie napisane, z każdego fragmentu wyziera jakaś cząstka emocji. Opisy życia w japońskim obozie jenieckim są naturalistyczne, ale właśnie w takiej formie stają się wręcz namacalne i pełne autentyczności. W powieści roi od przeróżnych emocji i uczuć: od cierpienia, bólu i nienawiści poprzez współczucie, strach i nadzieję. Gdzieś między nimi meandruję, jak zawsze życie i śmierć.

Dobrym dopełnieniem jest też wątek miłosny, nie razi on bowiem banalnością i poza tym idealnie komponuję się z fabułą. Jest on jednym z takich wątków, które można śmiało podpiąć pod niespełnienie i żal. W powieści znajdziemy też sporo metafor i symboliki. Warsztat pisarski Flanagana doskonale to uwypukla i już po paru przeczytanych stronach, można przepaść w tej opowieści na dłuższy czas. Nie dziwi mnie tu przyznanie dla tej książki Nagrody Bookera. Ewidentnie na to zasługiwała i spełniła swoją literacką rolę. Jest to piękna powieść niosącą ze sobą wszystko co najlepsze w literaturze, do tego przedstawiająca okrucieństwa wojny i rolę człowieka w pełnym okrucieństwa świecie. Ścieżki połączyły się w jedną, można odejść spokojnie.

Wszystkie drogi prowadziły do tej jednej jedynej. Stał nad dziurą, w której zakopywane były kolejne zwłoki. Smutek zalewał mu serce, łzy cisnęły mu się do oczu, ale musiał dać innym przykład, musiał pozostać przywódcą. Fala cierpienia szerzyła się w obozie jenieckim, a każdy dzień zdawał się być tym ostatnim. Ścieżka kierowała się na północ. Daleko od obozu, w innym miejscu...