Po dwóch częściach w końcu po długiej przerwie sięgnęłam po trzecią i na początku poczułam ogromne zdziwienie, jak bardzo ciężko czyta mi się ostatnią książkę z trylogii. Dwie pierwsze części napisane w bardziej lekki sposób, przyzwyczaiły mnie do pewnego stylu pisarki. Po wzięciu głębszego oddechu bardziej się skupiłam i wniknęłam w bohaterów, wczuwając się w ich ból, zdumienie, rozczarowanie, spowodowane wieloma nieszczęściami, a przede wszystkim śmiercią siostry Josephine. Każdemu z nas wiele razy wydaje się, iż sytuacja w naszym życiu jest beznadziejna i nic dobrego nas już nie czeka. "Pewnego dnia spotkał kolegę....miał na imię Fred. Zaciągnął go na szczyt wieżowca. Dzień był deszczowy i zimny, a widoczność nie przekraczała 10 metrów. Fred oświadczył, że za tą mglą rozciąga się na pewno wspaniała panorama, a to, że jej nie widać, nie świadczy o tym, że jej nie ma". Hortens, jak taran idzie przez życie, nie patrząc na nic, ani na nikogo, byleby dojść do celu. Na początku nie lubiłam tej postaci, jednakże w jej determinacji i pewności siebie jest wielki sens, jeśli ktoś bardzo wie czego chce, to powinien za wszelką cenę dążyć do celu, oczywiście nie niszcząc nikogo po drodze i nie krzywdząc go, a z tym Hortens ma wielki problem. Problemu takiego nie ma Zoe, która po matce ma ciepły i dobry charakter, jest uczuciowa i pewna swojej miłości do Gaetana, z którym los ją rozdzieli, lecz aby czy na zawsze??? Najbardziej zdumiewający jest mały geniusz, syn Josiane i Marcela, który dzieckiem przestał być w chwili narodzin, co okazuje się zbawienne dla tej dwójki, pomimo ominięcia wieku "dzidziusiowego". Ze swoim bystrym umysłem, spostrzegawczością, darem czytania w myślach innych ludzi chroni swoich rodziców w najbardziej możliwy dla niego sposób, taktycznie i strategicznie niczym doskonały wódz na polu bitwy. Wszystkich dorosłych bohaterów łączy jednak jedno, bardzo złe wspomnienia dzieciństwa, które zaważają na większości ich decyzji. Ciągną za sobą przeszłość, zamiast ją zamknąć i skupić się na przyszłości - jak bardzo jest to trudne pewnie wie to miliony osób, włącznie ze mną. Znalezienie celu w życiu, odcięcie się od przeszłości, to gwarancja na ruszenie dalej i tak właśnie postępują główni bohaterowie, układają swoje życia, spinają brakujące elementy układanki i w końcu są gotowi na wszystko co los dla nich niesie.

Po dwóch częściach w końcu po długiej przerwie sięgnęłam po trzecią i na początku poczułam ogromne zdziwienie, jak bardzo ciężko czyta mi się ostatnią książkę z trylogii. Dwie pierwsze części napisane w bardziej lekki sposób, przyzwyczaiły mnie do pewnego stylu pisarki. Po wzięciu głębszego oddechu bardziej się skupiłam i wniknęłam w bohaterów, wczuwając się w ich ból,...