Wiktor Woroszylski był poetą i prozaikiem, a także tłumaczem z języka rosyjskiego. Przyznaję się, że musiałam się przestawić na jego język, barwny, bogaty, pełen porównań i niedomówień. Książka jest napisana jako pamiętnik Michała Sałtykowa- Szczedrina, o którym wcześniej nie słyszałam. Tworzył w drugiej połowie XIX wieku i był też redaktorem pism literackich. Dzięki temu, że był przez pewien czas na był zsyłce politycznej i pracował na prowincji, a nawet był wicegubernatorem możemy zobaczyć jak zmieniała się Rosja pod koniec XIX wieku. Tylko, czy się zmieniała, od dekretów Cara na prowincję daleka droga. Jednak główny trzon powieści to jest świat literacki Rosji i jego obraz. Przewijają się takie postacie jak Gogol, Turgieniew, Dostojewski i inni, ich starcia, ale też przyjaźnie. Poznajemy konflikty z cenzurą i władzą carską, jak to można powiedzieć:„łaska cara na pstrym koniu jeździ”. Mnie zaciekawiła taka bezkrytyczna miłość do Francji i wszystkiego co francuskie. Powieść też dzieje się w kurortach europejskich, do których inteligencja rosyjska jeździła.
Dla kogoś zainteresowanego życiem literackim, ale też ogólnie życiem w Rosji pod koniec XIX wieku będzie to lektura pasjonująca. W tym okresie tworzyli najwybitniejsi pisarze XIX wieku, twórcy tak zwanej „ powieści rosyjskiej” i możemy ich poznać z innej perspektywy.

Wiktor Woroszylski był poetą i prozaikiem, a także tłumaczem z języka rosyjskiego. Przyznaję się, że musiałam się przestawić na jego język, barwny, bogaty, pełen porównań i niedomówień. Książka jest napisana jako pamiętnik Michała Sałtykowa- Szczedrina, o którym wcześniej nie słyszałam. Tworzył w drugiej połowie XIX wieku i był też redaktorem pism literackich. Dzięki temu,...

Opowieść o Michaile Sałtykowie-Szczedrinie pisana jako jego (lub jego alter-ego) autobiografia. Tytułowe sny pod śniegiem to marzenia o wolności, o sensie i radości życia, i ludzkiej normalności, które nie mogą się przebić w lodowatym systemie carskiej despotii. Dla czytelników w PRL była to też zaszyfrowana, celna krytyka komunizmu. Woroszylski przyjął bardzo trudny i wymagający styl, rodzaj strumienia świadomości, gry językiem, eseju, nieco somnambulicznego falowania reminiscencji i emocji. Książkę można smakować tylko wtedy, gdy się uprzednio człek zapoznał z losami samego Sałtykowa, jego twórczością (zwłaszcza kapitalne, satyryczne "Dzieje pewnego miasta" - Głupowa) oraz z realiami carskiej Rosji, w przeciwnym razie pozostaje nazbyt "ciemna" - a i ludzie, i epoka, i przesłanie przecież fascynujące i ponadczasowe.

Opowieść o Michaile Sałtykowie-Szczedrinie pisana jako jego (lub jego alter-ego) autobiografia. Tytułowe sny pod śniegiem to marzenia o wolności, o sensie i radości życia, i ludzkiej normalności, które nie mogą się przebić w lodowatym systemie carskiej despotii. Dla czytelników w PRL była to też zaszyfrowana, celna krytyka komunizmu. Woroszylski przyjął bardzo trudny i...