"Nowy Jork" to niestety nie "Paryż", chociaż Rutherfurd, daje się to wyczuć, wkłada w tę powieść całe serce i z tego powodu, mimo wszystko, czyta się tę prozę dośc dobrze; czytelnik jest w stanie doświadczać tzw. przyjemności tekstu. Być może powieść o zaoceanicznej rzeczywistości nie zachwyca tak bardzo, jak to, co europejskie ze względu na sam fakt, że nie jest ona (ta rzeczywistość) nam tak znana, np. w aspekcie historycznym, jak ta "starokontynentalna". Rutherfurd zupełnie inaczej też tworzy tu świat przedstawiony. W "Nowym Jorku" nie śledzimy dziejów poszczególnych rodów tak bardzo, jak to było w przypadku "Paryża", a więc nie mamy do czynienia z klasycznymi elementami sagi, ale przede wszytskim poznajemy historię powstania tego miasta, jego rozwoju, wzlotów i upadków. Wszystko więc zaczyna się od momentu, gdy Amerykę zamieszkiwali jedynie Indianie, a potem Holendrzy i Anglicy. Pisarz ani słowem nie wspomina, w jaki sposób ten nowy świat został odkryty. Nie opisuje więc "epokowego" przybycia do kontynentu Krzysztofa Kolumba ani nie uściśla, że w rzeczywistości pierwszymi ludźmi, którzy dotarli do Ameryki byli Mongoloidzi, czyli ludzie rasy żółtej. Odnosi się wrażenie, że autorowi w ogóle na tym nie zależy, że kompletnie nie stanowi to dla niego treści istotnej. Rutherfurd od razu zatem, można powiedzieć, bez zbędnych wprowadzeń, wstępów, czy objasnień, zaprasza czytelnika do konkretów historii życia tamtejszych ludzi.
"Nowy Jork" to powieść, której akcja rozgrywa się na przestrzeni ponad trzystu lat. I chyba nie zabrakło w niej niczego, co jest ważne dla opowiedzenia historii tego miasta. Niektóre wątki zostały sfabularyzowane ogólnie, inne zaś z pedantyczną wręcz szczegółowością. Rutherfurd nie pomija w związku z tym tak ważnych wydarzeń jak osiemnastowieczna dychotomia społeczeństwa, czyli podział na tzw. patriotów i lojalistów, co doprowadzało do niesamoicie skrajnych, bo aż śmiertelnych starć między przedstawicielami poszczególnych opcji czy wielka śnieżyca, jaka "sparalizowała" miasto w marcu 1888 roku. Autor nie zapomina o pożarze z roku 1776, który doprowadzil do niepowetowanych zniszczeń, ani o wielkiej panice na Wall Street w 1907. W niewiarygodnie barwny sposób wreszcie opowiada o projektowaniu, konstruowaniu i budowaniu słynnych drapaczy chmur, no i nie ośmiela się pominąć wielkiej tragedii, jaką był atak terrorystczny przeprowadzony prz Al-Ka'idę na World Trade Center 11 września 2001 roku. We wszystkie te prawdziwe wydarzenia pisarz wplata losy konkretnych ludzi, ich problemy i radości, nadzieje i marzenia, ich życie.
Oczywiście bohaterowie "Nowego Jorku" to osoby fikcyjne i autentyczne, sama jednak litera to historia, może nie taka zupelnie czysta, ale też nie przesadnie konfabulowana. Powieść czyta się dobrze, ale w jakiś sposób ustępuje jednak miejsca "Paryżowi".

"Nowy Jork" to niestety nie "Paryż", chociaż Rutherfurd, daje się to wyczuć, wkłada w tę powieść całe serce i z tego powodu, mimo wszystko, czyta się tę prozę dośc dobrze; czytelnik jest w stanie doświadczać tzw. przyjemności tekstu. Być może powieść o zaoceanicznej rzeczywistości nie zachwyca tak bardzo, jak to, co europejskie ze względu na sam fakt, że nie jest ona (ta...