Chyba pierwszy raz w życiu zdarzyło mi się jedną książkę czytać przez prawie dwa miesiące.

Na początku czytałam po jednej stronie i odkładałam, ale nie dlatego, że nie była ciekawa.

Miałam jakąś słabość, myślałam, że już nie mam siły w życiu przeczytać żadnej książki.

Teraz już wiem, że do tej książki musiałam najpierw dojrzeć.

Opowiada ona o miłości, ale i o stracie. Tak wiele wspólnych aspektów znalazłam z moim życiem, że czytając ją musiałam sobie jednocześnie układać wszystko w głowie.

Poniższe fragmenty z niej mocno mnie poruszyły:

"..To wszystko jest bardzo dziwne...Czuję impuls do działania. Wiem, że to bzdura, kilka zdjęć, ale... Nie chodzi tylko o zdjęcia. Może pan się ze mnie śmiać, ale to właśnie dlatego dotarłam, aż tutaj. Od lat szukałam szczęścia. Pomyśli Pan pewnie, że jestem niezrównoważona."

"Miałam już dość śmierci - przez całe życie musiałam żegnać się ze wszystkim i wszystkimi. Umarli moi rodzice, umarł pies, umarła miłość. Otaczała mnie śmierć, a teraz ktoś zaczął mi mówić o życiu."

"W milczeniu słuchał mojej opowieści o szyldzie, samoczynnie grającej muzyce, świeżych kwiatach...."

To właśnie ten ostatni fragment pozwolił mi zrozumieć kilka sytuacji z mojego ostatniego życia, które nie mają żadnego logicznego wytłumaczenia.

Jak zwykle to książka wybrała mnie.

Polecam z całego serca, bo zawiera w sobie naprawdę ciekawą historię.

https://www.facebook.com/zaczytanaeliza/photos/a.1656801191286441.1073741828.1650882978544929/1764624607170765/?type=3&theater

Chyba pierwszy raz w życiu zdarzyło mi się jedną książkę czytać przez prawie dwa miesiące.

Na początku czytałam po jednej stronie i odkładałam, ale nie dlatego, że nie była ciekawa.

Miałam jakąś słabość, myślałam, że już nie mam siły w życiu przeczytać żadnej książki.

Teraz już wiem, że do tej książki musiałam najpierw dojrzeć.

Opowiada ona o miłości, ale i o stracie....