Nie wiem, ile gwiazdek powinnam wystawić tej książce. Wahałam się pomiędzy beznadziejną a bardzo słabą. Ostatecznie kliknęłam w bardzo słabą, bo być może wina leży po mojej stronie i jestem na taką powieść po prostu za głupia. Nie wiem, jakim cudem przez nią przebrnęłam, ale cieszę się, że mam ją już za sobą (ten dziwny nawyk czytania do końca).
Jak chyba każdy kto czytał "Miasto ślepców", liczyłam, że "Miasto białych kart" będzie podobne. Fabuła streszczona na tylnej okładce była interesująca i dawała na to nadzieję. Niestety, właściwie można było przeczytać tylko tylną okładkę i dodać książkę do "Przeczytanych". Nic ciekawego ponadto się tam nie dzieje, a jeśli już, to jest to tak mocno wrzucone w potok słów (nie wiadomo nawet o czym), że można tego zwyczajnie nie zauważyć. Dziwny i oryginalny styl pisania był fajny w "Mieście ślepców", tutaj dodatkowo tylko nużył już i tak przyciężką lekturę.
To było moje drugie podejście do tej książki. Pierwsze zakończyło się fiaskiem po 20 stronach. Tym razem dobrnęłam do końca, ale jakby się na tym zastanowić - po co?

Nie wiem, ile gwiazdek powinnam wystawić tej książce. Wahałam się pomiędzy beznadziejną a bardzo słabą. Ostatecznie kliknęłam w bardzo słabą, bo być może wina leży po mojej stronie i jestem na taką powieść po prostu za głupia. Nie wiem, jakim cudem przez nią przebrnęłam, ale cieszę się, że mam ją już za sobą (ten dziwny nawyk czytania do końca).
Jak chyba każdy kto czytał...