„Świat na żółto” przypomina mi książki Reginy Brett (tylko że z pominięciem Boga). Lista swego rodzaju lekcji/rad, które autor wyniósł ze swojej choroby.

W żaden sposób nie chcę umniejszać autorowi, jego przeżyciom, czy samym radom, które w jego życiu coś zmieniły. Do mnie jednak ta książka zupełnie nie przemawia. Jest bardzo pozytywna i urocza, ale średnio pomocna. Autor chciał podzielić się tym, co dla niego najważniejsze i najbardziej istotne na temat życia. Patrząc jednak po swoim przykładzie, rady te mogą nie trafić do każdego. Jego koncepcja „życia na żółto” wydaje mi się absurdalna. Momentami rzuca jakimiś przydatnymi radami, ale w większość nie widzę w tym wszystkim wiele sensu. To, co pisze, jest momentami takie naiwne lub przekoloryzowane.

Twierdzenie, że „masturbację, która pobudza nas do myśli o innej osobie i przynosi tej osobie szczęście” – zupełny absurd. I jeszcze ta jego obsesja na punkcie liczby 23.

Wiem, że książka to pewnego rodzaju świadectwo jego życia. Jednak nie trafia do mnie zupełnie i nie mam zamiaru czuć się z tym źle. Wręcz żałuję czasu, który spędziłam na czytaniu. Nie poleciłabym nikomu.

„Świat na żółto” przypomina mi książki Reginy Brett (tylko że z pominięciem Boga). Lista swego rodzaju lekcji/rad, które autor wyniósł ze swojej choroby.

W żaden sposób nie chcę umniejszać autorowi, jego przeżyciom, czy samym radom, które w jego życiu coś zmieniły. Do mnie jednak ta książka zupełnie nie przemawia. Jest bardzo pozytywna i urocza, ale średnio pomocna. Autor...