Sarah Lark ma talent, ale szkoda, że nieustannie się powtarza. To, co było świeże i porywające w Sadze Nowozelandzkiej, w Kauri stają się kalką. A to wielka strata.

"Kobiety Maorysów" w zasadzie są strasznie "rozwleczone", na zbyt wiele stron, na zbyt wiele szczegółów. Ważne wydarzenia historyczne, o których pojawienie się zadbała autorka, są wspierane przez fikcję, która (co juz wspomniałam) bywa odgrzewaniem poprzednich tomów.

Trzeba jednak przyznać, że Lark przystępnie prezentuje czytelnikom Nową Zelandię w wielu aspektach: geograficznym, historycznym i kulturowym, ale tutaj też społecznym. Ruchy nowozelandzkich sufrażystek, przebijanie się kobiet przez polityczne machiny, prawa wyborcze wywalczone przez kobiety dla kobiet, problemy rdzennych mieszkańców wysp, ich zmaganie się z kolonizatorami i walka o własną godność w obliczu poniżenia ze względu na pochodzenie... Ważne kwestie pojawiają się i to się ceni. Sądzę, ze mało kto z nas poświęcił więcej niż kilka chwil na badanie historii tych terenów, a tutaj bez większego problemu możemy otworzyć się na taka wiedzę.

W związku z tym, że Lark nie popisała się kreatywnością w tworzeniu fabuły, oceniam tę część zdecydowanie słabiej, jednak przyznaję, ze czytałam z przyjemnością.

Sarah Lark ma talent, ale szkoda, że nieustannie się powtarza. To, co było świeże i porywające w Sadze Nowozelandzkiej, w Kauri stają się kalką. A to wielka strata.

"Kobiety Maorysów" w zasadzie są strasznie "rozwleczone", na zbyt wiele stron, na zbyt wiele szczegółów. Ważne wydarzenia historyczne, o których pojawienie się zadbała autorka, są wspierane przez fikcję,...