Pierwszą książkę Barbary Delinsky przeczytałam chyba w 2013 roku albo jeszcze wcześniej. Wiem, że gdzieś tam leży w moich stosach. W sumie nie pamiętam już, o czym była. Wiem, że tylko, że przeczytałam w wigilijny wieczór. Dlatego sięgając po jej nową powieść chciałam wyrobić sobie jakieś zdanie o jej twórczości, bo poprzednia książka liczyła może najwięcej sto pięćdziesiąt stron, lub po prostu mieć jakikolwiek ogląd, co do jej stylu pisania.
Dwie przyjaciółki: Charlotte i Nicole po dziesięciu latach spotykają się na jednej wyspie Quinnipeague. Charlotte, która jest dziennikarką i wolnym strzelcem w swoim zawodzie ma pomagać Nicole w napisaniu książki kucharskiej z przepisami z wyspy. Druga z przyjaciółek prowadzi bloga kulinarnego, który zdobył ogromną sławę oraz jest również żoną Juliana, słynnego neurochirurga specjalizującego się w operacji płodów. Dlaczego tak bliskie przyjaciółki nie wiedziały się przez dziesięć lat, a ich kontakt był niewielki? I dlaczego dla Nicole blog jest odskocznią od codzienności? Na te pytania bardzo szybko uzyskacie odpowiedzi, bo ja już w ciągu stu pierwszych stron je dostałam. A w co domyślniejszy czytelnik wyczuje pismo nosem już po prologu lub pierwszym rozdziale tak jak ja.
Każda z przyjaciółek ma swoje problemy z mężczyznami. Nicole ze swoim mężem Julianem, który odsuwa się od nie i odtrąca ją w trudnym dla niego momencie. Z kolei Charlotte ma problem ze znalezieniem tego jedynego, a gdy los splata jej ścieżki na wyspie z samotnikiem Leo jej życie całkowicie się zmienia. Polubiłam tego gościa, który początkowo był gburem i prostakiem, ale potem poznajemy go od innej strony, którą zdecydowanie da się lubić.
Wraz z upływem kolejnych stron dowiedziałam się trochę więcej o przeszłości Charlotte, ale nie powiem, żeby to jakoś wpłynęło na mój osąd. Charlotte nie była dobrą przyjaciółką, a co dopiero idealną. To, co zrobiła jest dla mnie okropna i w moim osądzie przyjaźni skreśliłabym ją z tej listy od razu. Charlotte po wyznaniu prawdy sądziła, że przyjaciółka od razu jej wybaczy. Powinna się cieszyć, że w ogóle Nicole dalej z nią rozmawiała. Nie wiem, czemu, ale miałam wrażenie, że jej skrucha nie była do końca szczera. Brakowało w tym wszystkim autentyczności, a przeważały głupie tłumaczenie. Z jednej strony lubiłam Charlotte, a z drugiej gardziłam nią z powodu tego, co zrobiła.
Książka jest pełna przepisów, a co za tym idzie smaków. Ciężko się ją czyta z pustym żołądkiem, więc zaopatrzcie się w coś do jedzenia, bo inaczej będziecie cierpieć katusze. Co do stylu autorki to momentami był toporny, a czasami płynny, by za chwilę być znowu szorstkim i trochę trudnym. Nie do końca umiem go określić, ale w ogólnym rozrachunku uważam, że jest poprawny.
Od połowy książka bardzo mnie wciągnęła i koniecznie chciałam ją czytać. Trochę szkoda, że dopiero od połowy, bo przez to ocena jest trochę niższa. Ogólnie dobrze mi się czytało. W większości przewidywalna, ale na reset po ciężkiej lekturze będzie idealna.

"Każdy człowiek pragnie miłości, jeśli zdoła pokonać strach przed obnażeniem." ~ Barbara Delinsky, Słodka morska bryza, Warszawa 2015, s. 34.

Pierwszą książkę Barbary Delinsky przeczytałam chyba w 2013 roku albo jeszcze wcześniej. Wiem, że gdzieś tam leży w moich stosach. W sumie nie pamiętam już, o czym była. Wiem, że tylko, że przeczytałam w wigilijny wieczór. Dlatego sięgając po jej nową powieść chciałam wyrobić sobie jakieś zdanie o jej twórczości, bo poprzednia książka liczyła może najwięcej sto pięćdziesiąt...