Było to moje pierwsze spotkanie z kryminałem Nessera i sądzę, że nie ostatnie.

Najbardziej spodobał mi się obyczajowy charakter powieści, w której wątki kryminalne odgrywają, oczywiście, ważną rolę, bo decydują o przyszłości bohaterów, ale tak naprawdę schodzą na drugi plan.
Ważniejsze okazują się codzienne perypetie głównych postaci, ich wewnętrzne przeżycia, dylematy, trudne wybory...

W poruszający sposób pokazana tu została samotność wśród ludzi. Wyobcowanie starszego mężczyzny i jego młodej towarzyszki niedoli najpierw utrudnia im pierwszy kontakt, ale potem zbliża i ostatecznie prowadzi do przyjaźni opartej na wzajemnym zaufaniu i zdolności do poświęcenia się.
Powieść ma też drugie dno - jest satyrą na konsumpcyjne społeczeństwo, obnaża prawdę o wszechobecnym pozoranctwie i konwenansach.

Mimo poważnej tematyki jest w książce miejsce na humorystyczne nuty, które pojawiają się we fragmentach opisujących prywatne życie detektywa, zwłaszcza jego relacje z bratem drugiej żony.

Przeczytałam tę powieść bardzo szybko, czekając niecierpliwie na zakończenie, które zaskoczyło mnie nietuzinkowym rozwiązaniem kryminalnej intrygi i pewnym fabularnym niedopowiedzeniem. Nie zdradzę go, rzecz jasna, by nie psuć przyjemności lektury tym, którzy jeszcze nie poznali książki.

Było to moje pierwsze spotkanie z kryminałem Nessera i sądzę, że nie ostatnie.

Najbardziej spodobał mi się obyczajowy charakter powieści, w której wątki kryminalne odgrywają, oczywiście, ważną rolę, bo decydują o przyszłości bohaterów, ale tak naprawdę schodzą na drugi plan.
Ważniejsze okazują się codzienne perypetie głównych postaci, ich wewnętrzne przeżycia, dylematy,...