Ogień i woda to kolejna książka, którą chciałam przeczytać od dłuższego czasu. Z jednej strony nie mogłam się doczekać, kiedy po nią sięgnę, a z drugiej, bałam się, że ukazana historią, może się okazać kolejną podobną do Igrzysk śmierci. I owszem znalazłam takie, niemniej jednak książka spodobała mi się.
Fabuła, mimo paru podobieństw do znanej wszystkim już trylogii, jest oryginalna na swój sposób. Widać, że autorka miała plan na całą książkę i swój pomysł dobrze wykorzystała. W czasie lektury, pojawiają się bardzo intrygujące rzeczy, które od razu chce się poznać, przez co jesteśmy zmuszani do kontynuowania powieści. Książka trzyma cały czas w napięciu, trudno się od niej oderwać, a co najważniejsze końcówka może trochę szokować.
Jeśli chodzi o główną bohaterkę, to należy do takie typu osób, które mnie denerwują i jej się to czasami udawało, w szczególności na początkowym etapie wyścigu. Potem było z nią coraz lepiej, niemniej jednak od samego początku podobało mi się, że jest osobą bardzo opiekuńczą. Duże plusy ma u mnie również za troskę nad zwierzętami i wrażliwość na krzywdę innych. Pozostali bohaterowie są zdeterminowani, waleczni, wiedzą czego chcą. Przebiegłość niektórych z nich bardzo mi zaimponowała.
Jak w każdej książce, mamy do czynienia z wątkiem miłosny, który zauroczył mnie, jednak szkoda, że wszystko działo się tak szybko, mimo to cieszę się, że nie był on zbytnio przesadzony.
Dżungla, w której rozgrywa się akcja, została idealnie zobrazowana. Czytając książkę, nie miałam problemu z wyobrażeniem jej sobie, odnosiłam wrażenie, jakby cała akcja toczyła się przed moim oczami. Pustynia została słabiej przedstawiona. Widziałam tylko piasek, a gdy bohaterowie przenieśli się w inne miejsce z wielkim drzewem, to nastąpił taki szybki przeskok, moim zdaniem i dalsze miejsca było trudniej sobie wyobrazić.
[SPOILER]
Kolejną rzeczą jaka mi się spodobało, były zwierzęta, które miały ważną rolę w tej powieści, jednak to co zostało przedstawione końcem książki zraniło mi serce. Ja nienawidzę ludzi znęcającymi się nad zwierzętami i nie popieram przedstawiania tego w jakiejkolwiek formie. Wiem, że powinno się innym uświadamiać to, ale ja jestem osobą bardzo wrażliwą i czytając sceny, w których cierpią zwierzęta, byłam cała roztrzęsiona. Miałam jedynie ochotę wyrzucić tą książkę, albo wejść do niej i pomóc tym biednym zwierzętom. Ja wiem, to tylko książka, ale mi wystarczy, że ludzie w realnym świecie znęcają się nad zwierzętami i nikt nic z tym nie robi, dlatego ja tego w książkach, czy filmach nienawidzę.
Styl pisania autorki jest lekki i przyjemny, dzięki czemu książkę szybko się czyta. Pani Scott umie nas zaciekawić, nie przedstawiając od razu wszystkich ważnych faktów dotyczących fabuły, robi to stopniowo, dlatego trudno się oderwać od tej pozycji, bo chęć odkrycia tajemnic jest ogromna.
W niektórych momentach autorka bawi się naszymi emocjami, raz prowadzi nas do płaczu, aby potem zaskoczyć.
Podsumowując książka jest naprawdę dobra, idealna na zabicie czasu lub odpoczęcia od cięższych pozycji. Jest to typowa młodzieżówka, trochę przypominająca Igrzyska śmierci, dlatego sądzę, że starszym osobą by się nie spodobała.

Ogień i woda to kolejna książka, którą chciałam przeczytać od dłuższego czasu. Z jednej strony nie mogłam się doczekać, kiedy po nią sięgnę, a z drugiej, bałam się, że ukazana historią, może się okazać kolejną podobną do Igrzysk śmierci. I owszem znalazłam takie, niemniej jednak książka spodobała mi się.
Fabuła, mimo paru podobieństw do znanej wszystkim już trylogii, jest...