Jeszcze do niedawna osiemnastoletnia Livvie była przekonana, że życie już wystarczająco dało jej w kość. Nie spodziewała się jednak, że dotychczasowe perypetie zblakną w obliczu prawdziwego koszmaru. Liv zostaje uprowadzona i zmuszona do bycia seksualną niewolnicą. Nie jest przypadkową ofiarą, bowiem ma stać się dla swojego pana, Caleba, narzędziem zemsty, którą mężczyzna planował od wielu lat. Caleb jest diabłem w ludzkiej skórze i nie cofnie się przed niczym, by zrealizować swój plan. Od dzieciństwa zanurzony w świecie przemocy i mroku, nie zna innego prawa od prawa silniejszego. Caleb upokarza i znęca się nad Livvie, ale z czasem uświadamia sobie, że dziewczyna jest dla niego kimś więcej, niż tylko niewolnicą, którą będzie musiał sprzedać. Czy w rzeczywistości wypaczonych wartości można poczuć coś… prawdziwego?

Już na wstępie można zauważyć, że powieść C.J. Roberts wpisuje się w nurt tytułów opierających się na relacji niewolnica-porywacz. To opowieść tematyką przypominająca książki autorstwa Gwendolyn Field, Aleathy Romig, Kitty Thomas, Tarryn Fisher, Skye Warren czy Pepper Winters. Autorki, wykorzystując konwencję mrocznej erotyki, eksplorują nietypowe związki oparte o zagadnienia dotyczące przemocy psychicznej i fizycznej, z naciskiem położonym na wykorzystywanie seksualne, a także niewolnictwo, syndrom sztokholmski oraz tresurę. Takie powieści w gruncie rzeczy manewrują pomiędzy erotyką a thrillerem, w równych dawkach mieszając seks ze strachem. Nierzadko przysłowiową „wisienką na torcie” staje się przełamywanie tabu.

Historia opisana w „Dotyku ciemności” jest stosunkowo prosta i ma zadziwiająco niewiele zaskakujących zwrotów akcji – oto młoda dziewczyna zostaje uprowadzona i uwięziona, po czym oprawca zaczyna szkolić ją na seksualną niewolnicę. Od chwili porwania zagłębiamy się w bezlitosny świat handlarzy żywym towarem i jesteśmy świadkami tresury, która powoli rozbija psychikę ofiary. Najwięcej dzieje się właśnie w umysłach głównych bohaterów. Obserwujemy ich zmagania z demonami przeszłości i koszmarem teraźniejszości. Próbują uporać się z często sprzecznymi uczuciami, co prowadzi do chwil, w których przyjemność łączy się z cierpieniem. Nie ma tutaj mowy o miłości czy romantyzmie, warto mieć to na uwadze. Livvie została skrzywdzona tak mocno, że pomyliła wolę przetrwania z prawdziwym uczuciem. Wcale to nie dziwi, szczególnie, gdy weźmie się pod uwagę fakt, że Caleb jest perfekcyjnym manipulatorem. Mężczyzna potrafi wykorzystać do tresury troskę na równi ze skórzanym pasem. Prowadząc z dziewczyną psychologiczną grę, poznaje jej pragnienia i problemy, które stają się kolejną linką przyczepioną do marionetki Livvie. Dość ciekawie uchwycono tą niejednoznaczność dotyczącą samego syndromu, co sprawia, że wiele czytelniczek miewa chwile zwątpienia, jeśli chodzi o opisanie związku Livvie i Caleba. Pomijając skrajne warunki, para sięga do elementów znanych z klasycznego podziału romansowego: ona niewinna, dziewicza i delikatna, on niegdyś zraniony i władczy. Łączą ich trudne przeżycia z dzieciństwa, w pewien sposób tłumaczące chorą więź, która połączyła dorosłych ludzi. Eksplorowanie relacji rozmywa granicę pomiędzy bohaterami, gdy każde z nich podejmuje własną grę o przetrwanie. Zastanawiam się jedynie, po co autorka co chwilę podkreślała urodę Caleba. Fakt, łatwiej zauroczyć się młodym, przystojnym mężczyzną, ale za to jakim wyzwaniem byłby potężny zbir, niekoniecznie urodziwy, który zachowywałby się w stosunku do Livvie tak samo jak Caleb. Czy wtedy wytworzyłaby się pomiędzy nimi identyczna więź? Rozwodzenie się nad wykrojem ust mężczyzny czy jego muskulaturą psuło niepokojący, mroczny klimat powieści. Naprawdę nie interesowało mnie, jak wyglądał porywacz, bo przy takim zachowaniu, jakiekolwiek zauroczenie było wykluczone.

Niewątpliwie największą zaletą powieści jest wspomniana atmosfera. Mrok, zaduch i ciasne pomieszczenia wrzucają czytelniczkę w sam środek klaustrofobicznej klatki złożonej ze strachu i niepewności. Autorka, za pośrednictwem Caleba, zasłania bohaterce oczy, więzi ją w mroku, przemyka za plecami, gdy nie można się obejrzeć. Poleganie na dźwiękach i dotyku sprawia, że każdy szelest brzmi jak huk, zaś każde uderzenie rozbrzmiewa wrzaskami w umyśle Livvie.

Przyznam, że liczyłam na więcej akcji, więcej trzymających w napięciu wydarzeń. Może gdyby to była moja pierwsza lektura z tego nurtu, to byłabym bardziej przejęta losami bohaterów i z niepokojem pochłaniała rozdział za rozdziałem. Ponieważ miałam już do czynienia z mrocznymi erotykami, wszystko, o czym pisała C.J. Roberts było dla mnie oczywiste – powiedziałabym nawet, że schematyczne. Wiedziałam, co wydarzy się za chwilę i dokąd zmierza historia. Zdaję sobie sprawę z tego, że w takich powieściach autorki prześcigają się w tym, która bardziej przekroczy granicę i obarczy bohaterów większą ilością traumy i kłopotów. Dla nich przemoc stała się narzędziem, którym próbują przyciągnąć czytelników. Zagadnienia i zjawiska, które w normalnym świecie są wstrząsające, w takiej fikcji zostały rozmienione na drobne, by pasowały do idei skrzywionego romansu i nie odrzucały czytelniczek od lektury. Taka strefa komfortu, w której razy spadają na skórę Livvie na tyle rzadko, by pozostawić margines wahania „Czy to jest miłość? Czy to jest znęcanie?”. Mam nadzieję, że drugi tom zaoferuje nieco szybsze tempo i zdoła mnie czymś zaskoczyć.

„Dotyk ciemności” przemówi przede wszystkim do osób, które nie mają dużego doświadczenia z tak zwaną mroczną erotyką. Jeśli do tej pory oddawałaś się lekturze tradycyjnych romansów, to ta powieść zniewoli cię i tak jak Livvie staniesz się nowicjuszką w mrocznym świecie żądzy, w którym ból miesza się z przyjemnością. Jeśli jednak dark erotica nie ma przed tobą tajemnic, to „Dotyk ciemności” nie wywrze na tobie specjalnego wrażenia. 

Natalia Lena Karolak