Uważam, że "Znikasz" jest niezupełnie udaną powieścią, przynajmniej w porównaniu do powieści Lisy Genovy. Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że bohaterka powieści Jungersena nie zachowuje się jak kobieta. Jest w niej jakiś chłód, egocentryzm, jest ona zupełnie pozbawiona empatii. Wszystko w tej powieści kręci się wokół niej, a nie poszkodowanego Frederika. Jasne, opieka nad osobą tak poważnie chorą na pewno jest wyzwaniem i stresem, i być może powieść ta jest bardziej realistyczna, niż byłaby historia o dozgonnym oddaniu żony dla męża, ale autor czyniąc bohaterkę tak egocentryczną przesadził. Myślę, że Jungersen o wiele lepiej by postąpił, gdyby zamiast wcielać się w żeńską postać, uczynił narratorem mężczyznę - byłoby to może bardziej wiarygodne. Wszak to przeważnie mężczyźni nie są w stanie podołać i opuszczają w takich sytuacjach chore żony lub dzieci. Zapewne Jungersen chciał sprowokować czytelnika do zadania sobie pytań: kim tak naprawdę jesteśmy, w czym tkwi sekret naszej osobowości - a może nawet "duszy" - czy jeśli zajdą w niej drastyczne zmiany, można nadal uważać, że jesteśmy "sobą"? W kontekście Znikasz rodzi się też oczywiście pytanie o to, jak postrzegają nas inni, nasi bliscy i za co nas kochają - i kiedy ta miłość może nagle się skończyć (niekoniecznie z naszej winy).

Uważam, że "Znikasz" jest niezupełnie udaną powieścią, przynajmniej w porównaniu do powieści Lisy Genovy. Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że bohaterka powieści Jungersena nie zachowuje się jak kobieta. Jest w niej jakiś chłód, egocentryzm, jest ona zupełnie pozbawiona empatii. Wszystko w tej powieści kręci się wokół niej, a nie poszkodowanego Frederika. Jasne, opieka nad...