Książka "Znikasz" Christiana Jungersena nie zachwyciła mnie. Uważam, że autor porwał się z motyką na Słońce. Nie jest to ani dobry kryminał, ani traktat o neurobiologii i neurofilozofii.

Wbrew powszechnym twierdzeniom i deklaracjom autora, że do książki zbierał materiały przez lat siedem (o czym mają świadczyć liczne podziękowania), śmiem twierdzić, że jest to nieprawdą. W ciągu tylu lat można ukończyć porządne studia - przynajmniej jeden wydział.

Problemy poruszane w książce przypominają mi dyskusje akademickie z lat studenckich, kiedy tematy poruszane przez autora były na topie, a było to dawno temu. Śmiem twierdzić, że książka w żadnej mierze nie jest odkrywcza, a władowane w nią problemy przyprawiają o niestrawność. Tematykę neurobiologiczną lepiej zostawić pani Genovie czy panu Sacksowi, bo to specjaliści w tej dziedzinie i w dodatku z lekkością posługują się piórem.

Po odrzuceniu tego wszystkiego, zostaje nam wątek obyczajowy, z ognistym romansem w tle i powtarzaniem terminu psychologicznego - perseweracja (chorobliwe,uporczywe powtarzanie tej samej czynności). Drogi autorze, niech pan nie perseweruje. Książki nie polecam, chyba, że ktoś zagubiony w świecie biologii,medycyny, psychologii i filozofii chce mieć bełkot w głowie.

Książka "Znikasz" Christiana Jungersena nie zachwyciła mnie. Uważam, że autor porwał się z motyką na Słońce. Nie jest to ani dobry kryminał, ani traktat o neurobiologii i neurofilozofii.

Wbrew powszechnym twierdzeniom i deklaracjom autora, że do książki zbierał materiały przez lat siedem (o czym mają świadczyć liczne podziękowania), śmiem twierdzić, że jest to nieprawdą. ...