Na okładce stoi: „ Można się z niej wiele nauczyć, ale przede wszystkim zajrzeć za pozbawione jupiterów kulisy sławy” I to prawda. Książka jednym wielkim zaglądaniem. Fiolka opowiada radośnie, nieskromnie i normalnie. Sama też wydaje się być całkiem normalną osobą. Nie zadufaną w sobie gwiazdką, której woda sodowa uderzyła do głowy, zresztą sama przyznaje, że kiedy jej ta sodówka właśnie zaczęła do głowy uderzać, koledzy z zespołu raźnie i ochoczo wybili jej z głowy. I że zawsze potem mogła na nich liczyć. Jak zresztą na większość swoich współpracowników, czy ludzi, którzy się przez jej życie przewijali, a może przez których życie przewijała się ona.
Fiolka barwnie żyła, choć smutne to były czasy. Ale to kolejna książka sławnej osoby, która dowodzi, że szarzyzna i absurdy PRL’u nie zabiły fantazji i sztuki i że pomimo warunków słabych okrutnie, talenty były, rodziły się, istniały i trwały. Niektóre trwają do dziś, inne… cóż, inne wyemigrowały i pracują w workaway z radością, jak autorka książki.

Nie zamierzam tu się zachwycać jak wiele Fiolka nam zdradziła, komu to pozwoliła zajrzeć pod kołderkę, a kogo oszczędziła lekkim rysem. Lata mi to kalafiorem, że się tak brzydko wyrażę, za co przepraszam serdecznie.
W „Głośnym śmiechu” Fiolka jest szczera do bólu i nie boi się pokazać samej siebie. I za to książka mi się podobała. Mistrzostwo stylu to z całą pewnością nie jest. Ale czyta się szybko i przyjemnie.

pełna recenzja książki na http://babski-magiel.pl - zapraszam.

Na okładce stoi: „ Można się z niej wiele nauczyć, ale przede wszystkim zajrzeć za pozbawione jupiterów kulisy sławy” I to prawda. Książka jednym wielkim zaglądaniem. Fiolka opowiada radośnie, nieskromnie i normalnie. Sama też wydaje się być całkiem normalną osobą. Nie zadufaną w sobie gwiazdką, której woda sodowa uderzyła do głowy, zresztą sama przyznaje, że kiedy jej ta...