“Szminka na sztandarze. Kobiety Solidarności 1980-1989. Rozmowy” to książka dość męcząca. Nie tylko przez swoją formułę – rozmów prowadzonych jakby ze sztancy – ale także przez nieudolność autorki, która ewidentnie boi się sprowadzić choćby jedną rozmowę do jakiegoś głębszego sensu. Dialogi ślizgają się po powierzchni, te same pytania zadawane paniom zwykle zwracają te same odpowiedzi. Naprawdę nużące. Ale mimo wszystko warto dla paru kobiet, dla paru zdań sięgnąć po tę książkę.

Potwornie smutna jest rozmowa z Ewą Kubasiewicz, która w stanie wojennym dostała najwyższy wyrok. Sąd wojenny w Gdyni skazał ją za posiadanie JEDNEJ ulotki na… 10 lat więzienia. Wyszła oczywiście szybciej, ale… "Wszystkie wychodziłyśmy z więzienia całe dzikie i wiedząc, że inni ludzie w dalszym ciągu siedzieli, koniecznie chciałyśmy coś zrobić. W związku z tym skontaktowałam się z paroma osobami, do których miałam zaufanie. Ale okazało się, że nic nie mogą zrobić, bo zostałam “wycięta”, podobnie jak Gwiazdowie i garstka innych osób. Prawdą jest i nie ma w tym grama przesady, że wszyscy nie-Wałęsiści, ludzie z najbliższego otoczenia Gwiazdy, różnymi sposobami zostali wyeliminowani z podziemnej “Solidarności”.

Takich soczystych rozmów jest w “Szmince” na lekarstwo. Przeważają wywody, jakim to wyjątkowym ruchem w skali całego świata była Solidarność i jak cudownym czasem były lata 90.

Całość na http://www.czytam.skutecki.pl/?p=534

“Szminka na sztandarze. Kobiety Solidarności 1980-1989. Rozmowy” to książka dość męcząca. Nie tylko przez swoją formułę – rozmów prowadzonych jakby ze sztancy – ale także przez nieudolność autorki, która ewidentnie boi się sprowadzić choćby jedną rozmowę do jakiegoś głębszego sensu. Dialogi ślizgają się po powierzchni, te same pytania zadawane paniom zwykle zwracają te same...