Kontynuacje mają to do siebie, że nie zawsze są dobrze przemyślane. Możliwe, że jest to spowodowane zachłyśnięciem popularnością pierwszego dzieła, presją ciążącą na autorze, aby sprostać wysokim wymaganiom czytelników czy chociażby brakiem konstruktywnych pomysłów na rozwój wydarzeń w kolejnych tomach sagi. Tym wszystkim, którzy obawiają się, że niecodzienny duet autorek cyklu „PAX” spoczął na laurach i padł ofiarą wyżej wymienionych niedogodności, odpowiadam - nie ma się czego bać. Wyszło jeszcze lepiej niż poprzednio!

Asa Larsson oraz Ingela Korsell to dwie szalenie kreatywne autorki mające na swoim koncie świetne twory beletrystyczne. Łącząc swoje siły udowodniły, że mieszanie dwóch odrębnych osobowości literackich może być czymś przyjemnym i pożądanym. Pierwsza część przygód traktujących o charyzmatycznych braciach została bardzo ciepło przyjęta zarówno przez czytelników jak i krytyków na całym świecie. Kontynuacja rozpoczyna się w miejscu, w którym zakończyła się jej poprzedniczka, co oznacza, że główni bohaterowie książki nie mają nawet chwili wytchnienia i od razu zmuszeni są rozwiązywać kolejną zagadkę, która spędza sen z powiek mieszkańców Mariefred. Tym razem jest to tajemniczy stwór, która napada na rezydentów miasteczka, przez co poczucie bezpieczeństwa nadmorskiej społeczności doznało poważnego uszczerbku na zdrowiu.

Podobnie jak w części pierwszej, akcja gna na złamanie karku, paleta osobowości jest świetnie zarysowana, a twisty zdarzają się naprawdę nierzadko. Charaktery chłopców doskonale odzwierciedlają młodzieńcze rozumowanie, bracia nie próbują bawić się w dorosłych zbyt często, a nawet jeśli, to robią to popełniając błędy, za co należą się pochwały kreatorom publikacji. Świetnym posunięciem autorek jest również fakt umiejętnego przeplatania dwóch wątków, które w powieści na chwilę obecną nie mają ze sobą wyraźnego powiązania. Z jednej strony mamy magiczny i fantastyczny świat, z którym muszą zmierzyć się młodociani herosi, a z drugiej, zwykłe szkolne życie, pełne nastoletnich problemów i niesmaków.

Książka ma jedną, ale bardzo poważną wadę. Jest za krótka. O wiele za krótka. Czytelnik chłonie publikację w mgnieniu oka, dając pożywkę wyobraźni tylko na niedługą chwilę. Jestem przyzwyczajony do kilkuset stronnicowych publikacji, więc możliwe, że jest to tylko moje osobiste odczucie, ale chciałbym pozostać w Mariefred na dłużej, rozkoszować się jego klimatyczną atmosferą i być częścią wydarzeń razem z Alrikiem Viggo. Nie mniej jednak, dla jednych może być to wada, dla innych zaleta, gdyż książka doskonale sprawdza się jako popołudniowa lektura.

Podsumowując, drugi tom powieści jest jeszcze lepszy niż jego poprzednik. Część pierwsza zarysowała czytelnikowi kontury dziesięciotomowego cyklu i zbudowała solidny świat, obdarzając go fantastycznym klimatem urban fantasy. Kontynuacja pogłębia wszystko to, czego doznaliśmy wcześniej, ale robi to efektywniej, dojrzalej i konkretyzuje koncept autorek, który został lekko naznaczony w „Pale Przekleństwa”. W „Grim” bracia zaliczyli niezły comeback, więc nie pozostaje mi nic innego jak mieć nadzieję, że trzecia część ich przygód pojawi się szybko na naszym rodzimym rynku.

Damian Hejmanowski