Powieść zdaje się lepsza od słynnego "Sokoła maltańskiego", może dlatego, że nie jest to typowy kryminał. Powiedziałabym, że jest to powieść obyczajowa z wątkiem kryminalnym. Podoba mi się język narracji, oszczędny ale sugestywny.

Powieść zdaje się lepsza od słynnego "Sokoła maltańskiego", może dlatego, że nie jest to typowy kryminał. Powiedziałabym, że jest to powieść obyczajowa z wątkiem kryminalnym. Podoba mi się język narracji, oszczędny ale sugestywny.

Może i nie jest to powieść kryminalna wywołująca jakiś szalony aplauz, ale ma swój klimat i niepowtarzalny urok charakterystyczny dla przestępczego światka dawnej epoki. Chociaż nie tylko.
Główny bohater, detektyw już na emeryturce,dobrze ustawiony, prowadzi śledztwo w sprawie morderstwa. Co ciekawe, prowadzi je tak jakby od niechcenia, jednocześnie ciężko oprzeć się wrażeniu, że lokomotywą tego osobliwego śledztwa jest jego żona. Z czasem cała kryminalna intryga staje się tylko dekoracyjnym tłem dla społeczno-obyczajowych konwenansów, które rozświetlają książkowe relacje bohaterów na płaszczyźnie towarzyskiej.

Może i nie jest to powieść kryminalna wywołująca jakiś szalony aplauz, ale ma swój klimat i niepowtarzalny urok charakterystyczny dla przestępczego światka dawnej epoki. Chociaż nie tylko.
Główny bohater, detektyw już na emeryturce,dobrze ustawiony, prowadzi śledztwo w sprawie morderstwa. Co ciekawe, prowadzi je tak jakby od niechcenia, jednocześnie ciężko oprzeć się...

Dashiell Hammett uznawany jest za twórcę kryminału amerykańskiego rozgrywającego się w "miejskiej dżungli", wśród gangsterów i podejrzanych spelun (po angielsku ma to swoje konkretne określenie: hardboiled novel). Nie jest to - pod względem warsztatu językowego - literatura wybitna. Można nawet zaryzykować, że pulpowy rodowód tych szpaltowych historii dominuje w warstwie tekstowej. A jednak, czytanie powieści Hammetta czy Raymonda Chandlera to uczta dla umysłu, bo intryg tam zawartych nie powstydziłaby się sama Agatha Christie.
"Papierowy człowiek", ostatnia książka Hammetta, to z pozoru pastisz "czarnego kryminału", odejście od stylu, który parę lat wcześniej stworzył. Towarzyskie, przepraszam za kolokwializm, pitu-pitu, śmietankowy model "tu drink, tam drink" oraz papierowe - nomen omen - dialogi to tylko powierzchowna część powieści. Kryje się pod nią wciągająca fabuła, która - choć okraszona ironią - ukazuje bezwzględny świat stosunków międzyludzkich. Że ogólnikowo? Tak, bo mógłbym jednym zdaniem wskazać trop do podążania, ale jaka była by wtedy przyjemność ze smakowania "Papierowego człowieka".
A propos smakowania, czytelnikowi grozi popadnięcie w "whisky'izm", tak bowiem często towarzyszy wytwornie ten trunek poczynaniom głównego bohatera. Na zdrowie!

Dashiell Hammett uznawany jest za twórcę kryminału amerykańskiego rozgrywającego się w "miejskiej dżungli", wśród gangsterów i podejrzanych spelun (po angielsku ma to swoje konkretne określenie: hardboiled novel). Nie jest to - pod względem warsztatu językowego - literatura wybitna. Można nawet zaryzykować, że pulpowy rodowód tych szpaltowych historii dominuje w warstwie...

Książka napisana 90 lat temu a nadal arcyciekawa.
Amerykańska klasa wyższa jako tło kryminalnej intrygi.
Po pierwsze tamtejsza śmietanka towarzyska ma sporo cech wspólnych z obecną naszą.
Po drugie główny bohater razem z żoną tworzą duet o jakim chciałbym czytać częściej.
Polecam

Książka napisana 90 lat temu a nadal arcyciekawa.
Amerykańska klasa wyższa jako tło kryminalnej intrygi.
Po pierwsze tamtejsza śmietanka towarzyska ma sporo cech wspólnych z obecną naszą.
Po drugie główny bohater razem z żoną tworzą duet o jakim chciałbym czytać częściej.
Polecam

Na "Papierowego człowieka" natknęłam się, szukając potencjalnie ciekawych kryminałów, czegoś innego niż modni skandynawscy autorzy czy Agatha Christie. Lata 30., Nowy Jork, klimat noir - zapowiadało się nieźle. Niestety wystarczyło kilka stron i wszystkie nadzieje legły w gruzach. Nie wiem, co jest takiego w stylu pana Hammett'a, że mimo iż jego język nie jest trudny, to jego książka po prostu MĘCZY. Masa bohaterów (ciężko nadążyć za korowodem postaci),dziwne, nienaturalne dialogi (może dlatego, że wszyscy piją już od rana?...),kompletnie niewiarygodne motywy postępowania. Dobrnęłam do końca, ale był to jeden z niewielu kryminałów, gdzie autentycznie nie byłam w ogóle ciekawa, kto zabił.

Na "Papierowego człowieka" natknęłam się, szukając potencjalnie ciekawych kryminałów, czegoś innego niż modni skandynawscy autorzy czy Agatha Christie. Lata 30., Nowy Jork, klimat noir - zapowiadało się nieźle. Niestety wystarczyło kilka stron i wszystkie nadzieje legły w gruzach. Nie wiem, co jest takiego w stylu pana Hammett'a, że mimo iż jego język nie jest trudny, to...

To jest moje drugie spotkanie z twórczością Hammetta po Sokole maltańskim. Książka ta jest połączeniem powieści detektywistycznej z elementami powieści obyczajowej i czarnego kryminału.Hammett serwuje czytelnikom świetną intrygę,choć dochodzenie do niej jest żmudne. Czasem książka może wydawać się nudna, a niektóre opisy niepotrzebne. Jednak, jak się później okazuje, jest ważne. Ciekawy również wątek obyczajowy

To jest moje drugie spotkanie z twórczością Hammetta po Sokole maltańskim. Książka ta jest połączeniem powieści detektywistycznej z elementami powieści obyczajowej i czarnego kryminału.Hammett serwuje czytelnikom świetną intrygę,choć dochodzenie do niej jest żmudne. Czasem książka może wydawać się nudna, a niektóre opisy niepotrzebne. Jednak, jak się później okazuje, jest...

"Papierowy Człowiek" to kolejna książka po "Sokole Maltańskim" Dashiella Hammetta, po którą zdecydowałem się sięgnąć. Autor specjalizuje się w kryminalnych wątkach, więc i tym razem nie ma pod tym względem zaskoczenia.
Głównym bohaterem jest Nick Charles, w zasadzie emerytowany detektyw, który wraz ze swoją żoną stara się rozwiązać sprawę zabójstwa sekretarki Clyde'a Wynanta, który z nieznanych nikomu powodów ukrywa się, a komunikuje się ze światem za pomocą listów. Wspomniana przeze mnie para, najczęściej przy okazji spożywania najróżniejszych alkoholi prowadzi ze sobą błyskotliwe rozmowy, które prowadzą nas do rozwiązania zagadki.
Bardzo mi się ta historia podobała, autor stworzył wyraziste postacie, a zakończenie jest na pewno niebanalne.

"Papierowy Człowiek" to kolejna książka po "Sokole Maltańskim" Dashiella Hammetta, po którą zdecydowałem się sięgnąć. Autor specjalizuje się w kryminalnych wątkach, więc i tym razem nie ma pod tym względem zaskoczenia.
Głównym bohaterem jest Nick Charles, w zasadzie emerytowany detektyw, który wraz ze swoją żoną stara się rozwiązać sprawę zabójstwa sekretarki Clyde'a...

Myślałam, że oceny muszą być zaniżone, w końcu nie zawsze to, co wartościowe, jest wysoko oceniane. Ale nie, są jednak zawyżone. Tak, za dużo postaci, trudno się połapać, kto jest kim. Bohaterowie bez przerwy piją koktajle i każą gościom obsłużyć się w barku. Kobiety wciąż omdlewająco-drapieżne wykrzykują egzaltowane nonsensy. Wszystkie postaci są antypatyczne, a wątek kryminalny odsuwa się w tym chaosie na dalszy plan. Nigdy więcej książek tego autora.

Myślałam, że oceny muszą być zaniżone, w końcu nie zawsze to, co wartościowe, jest wysoko oceniane. Ale nie, są jednak zawyżone. Tak, za dużo postaci, trudno się połapać, kto jest kim. Bohaterowie bez przerwy piją koktajle i każą gościom obsłużyć się w barku. Kobiety wciąż omdlewająco-drapieżne wykrzykują egzaltowane nonsensy. Wszystkie postaci są antypatyczne, a wątek...

Po "Sokole maltańskim" szybko sięgnąłem po kolejny czarny kryminał Dashiella Hammett`a i znów jestem pod wrażeniem.Nie jest to aż tak klasyczna pozycja jak tamta,ale od początku trzyma bardzo wysoki poziom i wciąga.Głównym bohaterem jest detektyw greckiego pochodzenia,który przyjeżdża z San Francisco do Nowego Jorku i niejako z doskoku,na prośbę policji pomaga rozwiązać zagadkę zaginięcia rzekomo pomylonego naukowca i zabójstwa jego sekretarki.W rozwiązaniu zagadki pomaga mu jego bystra żona,wspólnie piją,uczestniczą w przyjęciach i rozmowach próbując wyjaśnić tajemnicę,równolegle toczy się śledztwo policyjne i wymieniane są postępy w dochodzeniu.Mamy tu ten mój ulubiony klimat noir-jest mrocznie,jest specyficzny klimat,doskonałe wręcz dialogi,trochę humoru,a wyjaśnienie na końcu nie pozostawia uczucia niedosytu,powieść do samego końca ciekawi i intryguje.Dla miłośników kryminałów,zwłaszcza czarnych to must have.

Po "Sokole maltańskim" szybko sięgnąłem po kolejny czarny kryminał Dashiella Hammett`a i znów jestem pod wrażeniem.Nie jest to aż tak klasyczna pozycja jak tamta,ale od początku trzyma bardzo wysoki poziom i wciąga.Głównym bohaterem jest detektyw greckiego pochodzenia,który przyjeżdża z San Francisco do Nowego Jorku i niejako z doskoku,na prośbę policji pomaga rozwiązać...

Zawsze cenie sobie zabawę konwencją. Nie spodziewałem się jej jednak czytając książkę Hammetta. Kupiłem ją z zamiłowania do czarnego kryminału i trochę pod tym względem się zawiodłem, bo dostałem czarny kryminał, który jednocześnie wcale nie ma większości cech definiujących ten gatunek! Ale, ale. To wcale nie znaczy, że uważam, że to zła książka, albo, że dobrze się na niej nie bawiłem. Jest to powieść bardzo ciekawa właśnie przez to jak Hammett pograł sobie z czytelnikiem. No bo przecież mamy detektywa, zadymioną spelunę pełną szemranych typów i zimnego trupa na podłodze. A tu szok - bohaterowi się nie chce, bo sobie już prowadzi spokojne życie na emeryturze, za to jego żona pcha sprawę do przodu (a przy tym oboje są taką uroczą parką),w koło biegają dzieciaki i robią głupie rzeczy, i wszystko spada na naszego biednego emeryta i nie daje mu wypocząć.

Zawsze cenie sobie zabawę konwencją. Nie spodziewałem się jej jednak czytając książkę Hammetta. Kupiłem ją z zamiłowania do czarnego kryminału i trochę pod tym względem się zawiodłem, bo dostałem czarny kryminał, który jednocześnie wcale nie ma większości cech definiujących ten gatunek! Ale, ale. To wcale nie znaczy, że uważam, że to zła książka, albo, że dobrze się na niej...