Zdzisława Beksińskiego uwielbiam, od kiedy pamiętam. Już od ładnych paru lat podziwiam jego prace, oglądam fantastyczne obrazy, szkice, fotografie. Z reguły rzeźbą się nie interesuję, ale uwielbiam jego reliefy. Słyszałam, że coś tam pisywał - krótko, ale intensywnie. Słyszałam też, że wszystkie swoje literackie wypociny porzucił i nie chciał już nigdy do nich wracać, więc założyłam, że zostały one przez niego wyrzucone. Dlatego ogromne było moje zaskoczenie (i jeszcze większa radość), gdy dowiedziałam się o publikacji zbioru opowiadań Beksińskiego.


"Jestem teraz na ulicy mojego dzieciństwa, w której brzmi echo spraw zapomnianych, niebyłych dramatów, jakichś dziwnie melancholijnych przeżyć. Nie wiem, po której stronie miasta jest ta ulica. Być może przechodzę nią codziennie, ale dawne proporcje uległy zmianie, powstały nowe domy, wycięto drzewa. Może ta ulica była w innym mieście. Może była we śnie."


Na obrazach sławnego sanockiego artysty panuje nastrój mroku i tajemniczości - nie zdziwiło mnie więc, że z tych klimatów Beksiński nie zrezygnował także w opowiadaniach. Teksty na pewno bardzo poruszają, głęboko poruszają, zmuszają do refleksji. To nie jest książka, którą można wyjąć w pierwszym lepszym miejscu i najzwyczajniej w świecie zabrać się za czytanie. Nie. Nie da się zagłębić w świat Beksińskiego wśród ulicznego zgiełku. Potrzeba spokoju, potrzeba zadumy. Potrzeba być na to gotowym. Silne emocje są gwarantowane, z całą pewnością nie mniejsze niż podczas oglądania jego dzieł.


"Wokoło panowała wilgoć, mrok rzucany przez dereń i cisza, którą dziś nazwałbym ciszą śmierci. Minęło trzydzieści lat i mój ojciec już dawno nie żyje, ale zagłębienie na końcu ogrodu, tam, gdzie leżą teraz zmarli, jest stale widoczne. Myślę, że będzie widoczne jeszcze długo po mojej śmierci. Nieraz przyłapuję się na myśli, że chciałbym wziąć łopatę i rozkopać anonimowy grób ukryty pod zagłębieniem."


Beksiński był prawdziwym człowiekiem renesansu. Każdy zna jego obrazy, nie tylko każdy Polak - zapewniam. Światowy artysta. Bardzo niezrozumiany. A przecież mało kto zdaje sobie sprawę, że tworzył także genialne teksty literackie. Zagłębiłam się w zbiór jego opowiadań z nieuzasadnionym przekonaniem, że się nie zawiodę - miałam rację. Teraz co jakiś czas otwieram tę książkę i czytam pierwsze lepsze opowiadanie, ponieważ nie mogę przestać. Lektura ta pozwala spojrzeć na całą twórczość i na samego artystę z całkowicie nowej perspektywy. Jeśli ktokolwiek (jakimś cudem!) w najsławniejszych pracach Beksińskiego nie dostrzegł jego wrażliwości, to po przeczytaniu jego "Opowiadań" na pewno rzuci mu ona się w oczy.


"Mój groteskowy żywot rozpisany jest na głosy jak partytura sonaty skrzypcowej; w krótkich momentach gdy skrzypce grają solo, zasypia fortepian; w jeszcze krótszych momentach gdy gra solo fortepian, śpią skrzypce; natomiast ani sekundy nie śpią skrzypek i pianista, nie powinna spać także publiczność."


Niepublikowana do tej pory literacka spuścizna artysty pozwala dostrzec jego cechy, których nie ujawniały ani obrazy, ani fotografie, ani inne jego dzieła (bo w końcu tworzył na niemal wszystkich artystycznych płaszczyznach). Widzimy jego ironiczny humor, wielką dbałość o każdy najmniejszy szczegół, a także to, jak mistrzowsko potrafimy zaskakiwać.Każdy jego obraz to jakby odwzorowanie sennego marzenia, częściej sennego koszmaru. W swoich opowiadaniach Beksiński dokładnie te koszmary opisuje. Pozwala nam stać się ich bohaterami. W tych tekstach artysta ujawnia swoje lęki, swoje obsesje. Czytelnik, jeśli dobrze zagłębi się w czytany tekst, bardzo szybko również zacznie odczuwać zawarte w tekstach poczucie nieustającego zagrożenia, pewną dozę paniki. Ale niech to nikogo nie zniechęca, to nic złego. Nic uciążliwego. Ot, przekroczenie wrót umysłu Beksińskiego. A to niesamowite doznanie.

Zdzisława Beksińskiego uwielbiam, od kiedy pamiętam. Już od ładnych paru lat podziwiam jego prace, oglądam fantastyczne obrazy, szkice, fotografie. Z reguły rzeźbą się nie interesuję, ale uwielbiam jego reliefy. Słyszałam, że coś tam pisywał - krótko, ale intensywnie. Słyszałam też, że wszystkie swoje literackie wypociny porzucił i nie chciał już nigdy do nich wracać, więc...